Δεν γράφτηκαν όλες οι ιστορίες για να ειπωθούν..

Γράφει η Luna Punk

Είμαστε όλοι κομμάτια μιας ιστορίας, μα κάποιες ιστορίες δεν γράφτηκαν ποτέ και ποτέ τους δεν θα μαθευτούν.
Σαν μυστικό μονάχα παραμένουν, μέσα στα χείλη τους πεθαίνουν και προσμένουν, κάποια στιγμή ν’αναστηθούν.
Εκείνοι οι δυο…άφησαν πίσω ότι νιώσανε πως ήτανε γραφτό, πήρε ο καθένας δρόμο χωριστό…κι ότι απ’τους δυό τους έμεινε, είναι μοναχά αυτό.

Απρόσμενες συναντήσεις γεμάτες αμηχανία, κοφτά βλέμματα κι ένα αγκάθι στο λαιμό.
Ανείπωτες λέξεις κρυμμένες πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, στην προσπάθεια να προστατέψουν έναν μεγάλο εγωισμό.
Πληγές που ματώνουν ξανά και ξανά κι ενώ ο καιρός περνά, αυτές δεν λέν να κλείσουν.
Ανεκδιήγητο πάθος που τους τρόμαξε και ‘φύγαν μακρυά από το άγνωστο για να σωθούν, πρίν προλάβουν να το ζήσουν.

Κι ενώ κυριεύτηκαν από αρχαία ένστικτα, από εκείνα που ξυπνάνε όλα τ’ αγρίμια, τη λογική τους βάλανε μπροστά, θεόρατα τείχη χτίσαν και κρύφτηκαν μέσα εκεί.
Ανυπόταχτες κραυγές, σιωπηλές, τη νύχτα που η πλάση ηρεμεί, η θύμηση ξυπνά και κατακλύζει το κορμί.
Κορμί παραδομένο μές τη δική του φυλακή, με ψυχή που προσπαθεί να προσποιηθεί ότι ζεί.

Τώρα πιά καθένας το δικό του βασίλειο κυβερνά, κλεισμένος μές τη μοναξιά, το μόνο που τον νοιάζει είναι να μην ταράζει τα νερά.
Και ζήσαν άραγε αυτοί καλά;