Γράφει η Εύα Καρρά
Δεν είμαι εδώ για να σου κλείνω τρύπες. Δεν είμαι το «παυσίπονό» σου μέχρι να νιώσεις καλύτερα, ούτε το προσωρινό σου καταφύγιο μέχρι να αποφασίσεις τι θες. Δεν γουστάρω να είμαι το μπάλωμα της ζωής σου.
Αν ήρθες επειδή είσαι μόνος, φύγε. Αν με θέλεις επειδή «βολεύει», φύγε. Αν το μόνο που βλέπεις σε μένα είναι ένα προσωρινό καταφύγιο, ένας τρόπος να ξεχάσεις τα κενά που σε τρώνε, τότε μην μπεις καν στον κόπο. Δεν είμαι το διάλειμμά σου.
Ξέρω ποια είμαι. Ξέρω τι αξίζω. Και το κυριότερο; Ξέρω ότι δεν μου αξίζει να είμαι το «κάτι πρόχειρο», το «μέχρι να βρω κάτι καλύτερο», το «θα δούμε πού θα πάει».
Όλοι έχουμε πληγές. Όλοι έχουμε αφήσει κομμάτια μας σε ανθρώπους που δεν τα σεβάστηκαν. Αλλά δεν φταίω εγώ για τις δικές σου. Δεν θα τις κουβαλήσω εγώ. Δεν θα σε γιατρέψω εγώ. Αν δεν ξέρεις τι θέλεις, αν ψάχνεις ακόμα τον εαυτό σου, πήγαινε να τον βρεις μόνος σου.
Γιατί εγώ θέλω κάτι που να αξίζει. Θέλω κάποιον που θα έρθει επειδή με θέλει, όχι επειδή φοβάται να είναι μόνος. Θέλω κάποιον που θα σταθεί απέναντί μου και θα πει «σε επιλέγω», όχι κάποιον που θα με χρησιμοποιήσει για να καλύψει τα δικά του κενά.
Γι’ αυτό, αν δεν μπορείς να σταθείς δίπλα μου όπως πρέπει, μην σταθείς καθόλου. Δεν είμαι το μπάλωμα που θα κρατήσει την ραγισμένη σου ζωή ενωμένη. Δεν είμαι μια προσωρινή λύση για μια ζωή που δεν έχεις φτιάξει ακόμα.
Και αν δεν το καταλαβαίνεις, τότε ίσως το μόνο που έχουμε να πούμε, είναι αντίο.