Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Είμαι η «άλλη». Το τρίτο πρόσωπο. Εκείνη που μπήκε ανάμεσα στο ζευγάρι και ανέτρεψε τις ισορροπίες. Εκείνη που τόλμησε να σε ερωτευτεί, χωρίς να λογαριάσει ότι δεν είσαι ελεύθερος. Εκείνη που διεκδίκησε το απαγορευμένο.
Η «άλλη»… Μια ταμπέλα που μου φόρεσαν όλοι, όταν καταλάβαιναν αυτό που προσπαθούσα επιμελώς να κρύψω. Μια ταμπέλα που τους επέτρεπε να με κοιτούν επικριτικά και να αποστρέφουν το βλέμμα τους στο πέρασμά μου.
Πόσο εύκολα κρίνουν οι άνθρωποι, αλήθεια! Κανείς δεν νοιάστηκε να με γνωρίσει πραγματικά, κανείς δε θέλησε να μάθει την ιστορία μου, κανείς δεν έκανε τον κόπο να ρωτήσει πώς νιώθω. Ήμουν πάντα το θέμα συζήτησης στα διάφορα πηγαδάκια και η σχέση μας συχνά γινόταν αντικείμενο κουτσομπολιού από τους λίγους που γνώριζαν κι όλους τους υπόλοιπους που κάτι είχαν υποψιαστεί.
Είμαι η «άλλη»… Οι άντρες με κοιτούν με περιέργεια και οι γυναίκες με απαξίωση. Μα για όλους είμαι ένα άτομο χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ένας εύκολος στόχος για να ρίξουν την ευθύνη της δικιάς σου απιστίας, μια εύκολη δικαιολογία που καλύπτει τα προβλήματα της δικής σου σχέσης.
Κι εσύ αμέτοχος σε όλο αυτό, βολεύεσαι με την παρουσία μου και συνεχώς κερδίζεις χρόνο στη ζωή μου με κούφια λόγια και ψεύτικες υποσχέσεις. Για τους άντρες είσαι ο μάγκας που το’χει δίπορτο, για τις γυναίκες ο καημένος που παρασύρθηκε. Κι ας είναι όλη η ευθύνη των πράξεώς σου δική σου. Ποιος νοιάζεται;
Κι ο χρόνος περνάει. Κι εγώ εδώ να περιμένω να φανείς για λίγο στα κλεφτά, να μου χαρίσεις λίγες στιγμές εικονικής ευτυχίας και να φύγεις αφήνοντας πίσω σου μια απέραντη μοναξιά. Κι όλο να λες πως περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να ξεκαθαρίσεις, λες κι είναι η στιγμή που θα αποφασίσει για τα θέλω σου κι όχι εσύ ο ίδιος.
Ποιον κοροϊδεύεις; Ποτέ δε θα είναι η κατάλληλη στιγμή για κάποιον που τα θέλει όλα δικά του. Πάντα θα υπάρχει κάποιος λόγος για να κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή και να συνεχίζουμε το κρυφτό.
Κι εγώ κουράστηκα… Δεν αντέχω άλλο πια να ζω στη σκιά. Με κούρασαν οι ψίθυροι και τα υποτιμητικά βλέμματα των άλλων, που με κρυφοκοιτούν και με σχολιάζουν, όταν νομίζουν ότι δεν ακούω. Βαρέθηκα να είμαι καταδικασμένη στη μοναξιά. Δεν αντέχω άλλες ώρες αναμονής, δεν αντέχω άλλα βράδια αξημέρωτα.
Ξέρω, φταίω κι εγώ που δέχτηκα να παίξω στο παιχνίδι σου. Ώρες ατέλειωτες σε άκουγα να μου μιλάς, να περιγράφεις το αδιέξοδο της σχέσης σου, να ψάχνεις τρόπους να απεγκλωβιστείς, να σχεδιάζεις τις επόμενες κινήσεις.
Λόγια, λόγια, λόγια… Αυτό ήσουν πάντα τελικά! Λόγια του αέρα, μόνο και μόνο για να περνάς καλά. Να διασφαλίσεις τη δική σου ισορροπία, να τα έχεις όλα μονά-ζυγά δικά σου. Κι εγώ να είμαι απλά η καβάντζα σου, το βόλεμά σου, η ανάπαυλα από τη ρουτίνα σου.
Ήσουν πολύ πειστικός, είναι η αλήθεια. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πόσο λίγος είσαι τελικά. Μα τώρα βλέπω τα πράγματα ψύχραιμα και αντικειμενικά και ξέρω πως αυτό που έχουμε είναι μια προβληματική κατάσταση κι όχι μια αληθινή σχέση.
Ποτέ δεν ήθελες κάτι παραπάνω. Αν είχες λόγους να χωρίσεις θα το είχες κάνει ανεξάρτητα από τη δική μου παρουσία. Όμως εσύ βολεύτηκες με την ανοχή μου και με θεώρησες δεδομένη, και ούτε καν κατάλαβες πόσες παραχωρήσεις χρειάστηκε να κάνω για να σε διευκολύνω.
Γιατί δεν ήσουν τελικά εσύ σε δύσκολη θέση, αλλά εγώ. Εγώ που ήμουν μονίμως εγκλωβισμένη στο δικό σου πρόγραμμα, που έπρεπε να ακυρώνω τα πάντα για να είμαι διαθέσιμη όποτε εσύ μπορούσες.
Δε μπορώ να έχω μια κανονική ζωή, μόνο κλεμμένες στιγμές, κρυφά ραντεβού, βόλτες σε μέρη απόμερα και πάντα με την αγωνία μη μας δει κάποιος. Για Σαββατοκύριακα, γιορτές και αργίες ούτε λόγος. Εσύ στη ζωή σου κι εγώ στη μοναξιά μου, να περιμένω ένα τηλέφωνο που με άφηνε πιο άδεια από ποτέ.
Και να μη μπορώ να μιλήσω σε κανέναν, να μη μπορώ να μοιραστώ με τους φίλους μου τα αισθήματά μου, την απελπισία μου, τους προβληματισμούς μου.
Αδιέξοδο. Κι εγώ εγκλωβισμένη σε μια σχέση χωρίς μέλλον, χωρίς καν παρόν.
Ναι, ξέρω, τα ήξερα όλα αυτά απ΄την αρχή. Έχω κι εγώ ευθύνη για όσα ζω. Γιατί εγώ υποτίμησα τον εαυτό μου, εγώ έκανα εκπτώσεις στις αξίες μου, εγώ καταπάτησα την αξιοπρέπειά μου, εγώ σου επέτρεψα να με χρησιμοποιήσεις για να καλύψεις τα κενά σου.
Όμως φτάνει, ως εδώ ήταν.
Φεύγω. Ναι, μη σου κάνει εντύπωση, φεύγω.
Επιλέγω να δώσω ένα τέλος σε μια σχέση αδιέξοδη, πριν χάσω την αυτοεκτίμησή μου. Επιλέγω να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς εσένα. Επιλέγω τη συνειδητή μοναξιά, κι όχι αυτή που εσύ μου επιβάλλεις. Γιατί η δική μου επιλογή μου δίνει τη δυνατότητα να πάω παρακάτω.
Φεύγω. Βαρέθηκα να είμαι η «άλλη», θέλω να είμαι επιτέλους «εγώ», για να μπορέσω κάποτε να είμαι με εκείνον που θα με θεωρεί τη «μία και μοναδική» και θα είναι στο πλάι μου και θα είναι περήφανος που υπάρχω στη ζωή του.
Όσο για σένα… Μου έμαθες πολλά. Μα πάνω απ΄όλα μου έμαθες ότι εγώ και μόνο εγώ ευθύνομαι για τη ζωή μου και τις επιλογές μου. Γι΄αυτό κι εγώ επιλέγω να σε αφήσω και να φτιάξω μια ζωή με τις δικές μου αξίες και τα δικά μου ιδανικά.
Γιατί δε μου αξίζει να είμαι η «άλλη». Είμαι η «μία». Είμαι «εγώ»!
