Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Κάπου διάβασα προχθές αυτό το κοινότυπο, «οι σωστοί άνθρωποι την λάθος ώρα και στιγμή». Μα είναι εφικτό, είναι αληθινό; Εγώ θα έλεγα πως είναι κάτι προσποιητό.
Πώς γίνεται, ποιον κοροϊδεύουμε; Όταν δύο άνθρωποι ταιριάζουν τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μπει ανάμεσά τους. Κανένα εμπόδιο δεν είναι αρκετά μεγάλο αρκετά δυνατό για να τους κρατήσει χώρια. Ίσως εμείς οι άνθρωποι το βρήκαμε ως δικαιολογία, ως παυσίπονο αν θέλετε.
Για να μην πονάει τόσο πολύ όταν συνειδητοποιείς πως ο άλλος άνθρωπος δεν σε αγαπάει το ίδιο, δεν έχει νιώσει το ίδιο, δεν νοιάστηκε το ίδιο, δεν θα έκανε αυτά που εσύ θα έκανες και εκείνον. Είναι δύσκολο όταν το μυαλό δεν μπορεί να ησυχάσει, η καρδιά χτυπάει δυνατά το σώμα πονά, είναι εκείνες οι βραδιές που είναι πια τόσο γνωστές. Και , σκέφτεσαι, σκέφτεσαι.
Σκέφτεσαι κάθε λεπτομέρεια κάθε τι μικρό ή μεγάλο. Προσπαθείς να κολλήσεις τα κομμάτια που θα δημιουργήσουν το παζλ, αυτό που θα σου δείξει την αλήθεια. Μπορεί να πονάει μπορεί να είναι δύσκολο αλλά είναι αληθινό, απλώς δεν ήθελε το ίδιο, απλώς δεν σε ήθελε το ίδιο.
Το ξέρω, είναι σαν μαχαίρι στην καρδιά, μουδιάζουν τα χέρια σου, στα μάτια σου εμφανίζονται 2 ποτάμια, μα να σου πω κάτι. Είναι προτιμότερο να πονέσεις από την αλήθεια παρά να αφήνεις το μυαλό σου να τρέχει και να ταξιδεύει σε λάθος ανθρώπους από ένα ψέμα μία αυταπάτη. Άνθρωποι που είπαν μεγάλα λόγια, που υποτίθεται δεν ήθελαν να σε χάσουν, που πάντα θα ήταν εκεί για να μαθαίνουν τι κάνεις.
Πού είναι τώρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που πήγαν, που κρύφτηκαν, γιατί τελικά δεν θέλουν, τι άλλαξε; Τίποτα δεν άλλαξε είναι όλα τα ίδια, απλώς δεν υπάρχει η προσποίηση πλέον και καλά νοιαζόταν και καλά αισθανόταν όλα αυτά υποκριτικά λόγια, πίσω από μία μάσκα που έκρυβε τα πάντα. Ήταν όλα εκεί εξαρχής μα εσύ δεν τα έβλεπες εθελοτυφλούσες γιατί αγαπούσες.
Πώς ήταν δυνατόν να σου λέει τη μία μέρα το ένα και την άλλη να πράττει το άλλο; Ξέρετε τα λόγια από τις πράξεις απέχουν έτη φωτός. Μπορεί να σου πω πως σε αγαπώ μα να μη στο δείξω ποτέ, τι αξία έχουν τα λόγια μου; Μπορεί να μη στο πω ποτέ και να στο δείχνω καθημερινά εκεί έχουν αξία οι πράξεις μου.
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει αυτό το κλισέ ψεματάκι που προσπαθούμε να πούμε στον εαυτό μας μόνο και μόνο για να απαλύνουμε τον πόνο μας. Δεν υπάρχουν σωστοί άνθρωποι την λάθος στιγμή γιατί οι σωστοί άνθρωποι παλεύουν κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να είναι μαζί.
Γιατί οι σωστοί άνθρωποι δεν ξέρουν από λάθος στιγμή και η δική σας ήταν μία λάθος στιγμή.
