Για εκείνους τους ατόφιους, τους ατελείς και τους σημαδεμένους

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Στην ζωή σου θα υπάρξουν άνθρωποι που την ώρα που θα σε αγκαλιάζουν θα μπήγουν βαθιά και το μαχαίρι στην πλάτη σου.
Κι εσύ, επειδή έχεις μάθει από καιρό το μάθημα, θα τους χαμογελάσεις και θα το βγάλεις.
Θα κοιτάξεις την πληγή και θα μετρήσεις άλλο ένα σημάδι.
Λένε πως τα σημάδια που μένουν πάνω μας, είναι για να θυμόμαστε πόσο κοντά στο θάνατο φτάσαμε.
Πώς αντέξαμε.

Μόνος σου.

Κι όπως στέκεσαι στην άκρη ενός φάρου, ξημέρωμα καλοκαιρινό, κοιτάς τους ανθρώπους.
Και τους ξεχωρίζεις πια.
Εκείνοι κι εσύ.

Είναι εκείνοι που μπροστά σου δεν θα πλησιάσουν ποτέ.
Είναι εκείνοι που η ματιά σας δεν θα διασταυρωθεί ποτέ.
Γιατί όταν τους κοιτάς, το βλέμμα το κατεβάζουν ή κοιτάνε γύρω σου, πίσω σου, οπουδήποτε εκτός από εκεί που τους καίει.

Είναι εκείνοι που με πρώτη ευκαιρία θα ψάξουν το «ψεγάδι» σου και θα το κάνουν παντιέρα της βρωμερής ζωής τους.
Κάτι οτιδήποτε μπορεί για λίγο να τους κάνει να ξεχάσουν την σαπίλα μέσα τους.
Είναι εκείνοι που οι καθρέφτες τους είναι σκεπασμένοι με παραμορφωτικά φίλτρα γιατί δεν αντέχουν να κοιτάξουν την μαυρίλα της ψυχής τους.

Κι είσαι κι εσύ.
Ούτε άγιος, ούτε όσιος, ούτε φωτοστέφανο φόρεσες ποτέ.

Ίσα ίσα, ξέρεις τα δύσκολα της ζωής από τότε που σε θυμάσαι.
Μακριά από εσένα οι τίτλοι της τελειότητας.
Λάθη άπειρα ακόμα και εγκλήματα.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν μπόρεσε να βρωμίσει την ψυχή σου.
Κανένα από δαύτα δεν αλλοίωσε την ουσία σου.

Είσαι εσύ που τα «σιγουράκια» και τα «δεδομένα» τα κέρασες μια τέτοια νύχτα μια ρακή και τους ευχήθηκες καλό δρόμο και τράβηξες από την άλλη.
Κι ας μην ήξερες πού πήγαινες.
Κι ας μην ήξερες πώς ήταν εκείνος ο δρόμος και πού θα σε βγάλει.
Δεν είχε σημασία.

Ήταν επιλογή σου.
Κι όταν έπεφτες, δεν έψαχνες κανέναν να σου φταίει.
Ήξερες πως όταν αγνοείς την ασφάλεια και πετάς στα σκουπίδια την ζεστασιά της, κάπου θα στο ξεπληρώσει η ζωή.

Ήταν επιλογή σου.
Να τα νιώθεις όλα, πολύ.
Να τα ζητάς όλα, τώρα.
Κι όταν δεν μπορούσαν να στα δώσουν, πάλι μ’ένα χαμόγελο αποχαιρετούσες και τράβαγες παρακάτω στην ζωή.

Ήταν επιλογή σου.
Κάθε λάθος σου δικό σου.
Κάθε ένα καμωμένο με ψυχή κι έπεφτες μέσα του χωρίς ανάσα.
Κι όταν ερχόταν η ώρα του λογαριασμού, το πλήρωνες μετρητοίς και άφηνες και ρέστα για να σε θυμούνται με αγάπη.

Ήταν επιλογή σου.
Και ότι κατάφερες στην ζωή σου, ότι πέτυχες, όπου έφτασες, για όλες τις λιακάδες και για κάθε καταιγίδα, τον λογαριασμό τον πλήρωσες τοις μετρητοίς κι ενίοτε πιο ακριβά κι από όσο άξιζε.

Ανθρώπους και αισθήματα στις εκπτώσεις, και με δόσεις δεν ψώνισες ποτέ.
Εκείνοι που βρήκαν το δρόμο για την ψυχή σου, ήταν ατόφιοι, ολόκληροι, όχι τέλειοι αλλά υπέροχα ατελείς και σημαδεμένοι από τους ίδιους κεραυνούς.

Γι’ αυτό ψυχή μου, ξέρεις πως για να είσαι εδώ, για να είσαι το όλα και το πολύ μου, έχω κάνει συμφωνία με την μοίρα (ενίοτε και με τον διάολο) πως θα την κοιτάω πάντα κατάματα, θα τα διεκδικώ όλα και δεν θα ζητάω τίποτα, θα αγνοώ τα ενδιάμεσα κι όλα αυτά, γιατί στο τέλος της μέρας, σημασία θα έχει να είσαι εσύ καλά!
Και θα σου χαρίζω ένα βλέμμα κι ένα χαμόγελο πριν φύγω.
Γιατί δεν είσαι το «πρέπει» μου, αλλά η επιλογή μου.

LoveLetters