Γράφει η Αστέρω
Κανείς δεν μάς μαθαίνει τι να κάνουμε όταν ο πόνος είναι πιο δυνατός από εμάς.
Κάποιοι φωνάζουν. Κάποιοι κλαίνε. Κάποιοι τρέχουν μακριά.
Και κάποιοι απλώς παγώνουν.
Το πάγωμα δεν είναι έλλειψη συναισθήματος.
Είναι η στιγμή που το νευρικό σύστημα πατάει “pause” για να σε προστατέψει.
Ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται έναν κίνδυνο -όχι πάντα πραγματικό, συχνά συναισθηματικό-
και αποφασίζει ότι η ασφάλεια βρίσκεται στην ακινησία.
Είναι ο ίδιος μηχανισμός που έχουν τα ζώα όταν απειλούνται. Αν δεν κουνηθούν, ίσως σωθούν.
Έτσι, το σώμα σου μαθαίνει να σωπαίνει εκεί που θα ήθελε να φωνάξει.
Να σκληραίνει εκεί που θα ήθελε να λυγίσει.
Να χαμογελά εκεί που θα ήθελε να πει «φοβάμαι».
Είναι ένα φίλτρο προστασίας.
Κάποτε -ίσως παιδί, ίσως σε κάποια κρίσιμη στιγμή- σε έσωσε.
Σου έμαθε πως η ασφάλεια βρίσκεται στο να μην αντιδράς, να μη δείχνεις, να μη ζητάς.
Κι έτσι, με τα χρόνια, αυτό το “pause” έγινε τρόπος ύπαρξης.
Ένας αόρατος τοίχος ανάμεσα σ’ εσένα και στην εμπειρία του “νιώθω”.
Δεν σημαίνει ότι δε νιώθεις.
Σημαίνει ότι νιώθεις τόσο πολύ, που το σώμα σου δεν προλαβαίνει να διαχειριστεί την ένταση.
Κι έτσι κλείνει τον διακόπτη.
Η καρδιά σου βράζει, αλλά ο κόσμος γύρω μοιάζει παγωμένος.
Σαν να βλέπεις τη ζωή πίσω από τζάμι.
Η αλήθεια είναι ότι δε θέλει να φύγει με τη βία.
Θέλει να ακουστεί.
Να του αναγνωρίσεις πως ήρθε για να σε προστατέψει.
Όταν το κοιτάξεις με καλοσύνη, αρχίζει να λιώνει από μόνο του.
Όπως λιώνει ο πάγος όταν τον αφήσεις να νιώσει τον ήλιο.
Η επανασύνδεση με τα συναισθήματά σου ξεκινάει με μικρές κινήσεις.
Μια αναπνοή λίγο πιο βαθιά.
Ένα άγγιγμα στο στήθος όταν νιώθεις σφίξιμο.
Ένα «είμαι εδώ, τώρα» που λες στον εαυτό σου όταν αρχίζεις να χάνεσαι.
Δε χρειάζεται να σμπαραλιάσεις το πάγωμα. Μόνο να του δείξεις ότι πλέον είσαι ασφαλής να νιώσεις.
Κάθε φορά που επιτρέπεις στο σώμα σου να κινηθεί,
κάθε φορά που αφήνεις ένα δάκρυ να πέσει χωρίς ντροπή,
κάθε φορά που αναγνωρίζεις τον φόβο σου χωρίς να τον κρίνεις,
ένα μικρό κομμάτι αυτού του πάγου μετατρέπεται σε νερό.
Και το νερό, όπως πάντα, βρίσκει δρόμο να κυλήσει ξανά προς τη ζωή.
Δεν χρειάζεται να σε “διορθώσεις”.
Μόνο να θυμηθείς.
Δεν είναι το τέλος. Είναι το διάλειμμα πριν επιστρέψεις στην ψυχή σου.
