Γράφει η Βάλια Κ.
Σε Αγαπώ της φώναζε κάθε μέρα και σε κάθε ευκαιρία όμως έφυγε από κοντά της και την άφησε μόνη της να ψάχνει λόγους και αιτίες. Έμεινε μισή με μια ραγισμένη καρδιά για συντροφιά και έναν πόνο που της έσκιζε τα σωθικά της.
Η αγάπη έλεγε όλα τα νικάει και με αυτή του την φράση την έκανε να πιστεύει σε αυτό το θαύμα και ευγνωμονούσε για την καλή της τύχη.
Ξυπνούσε και κοιμόταν με μόνη της σκέψη εκείνον. Την πρώτη τους γνωριμία τα χαμόγελα που σχημάτιζε στα χείλη της γιατί ήθελε να την βλέπει χαρούμενη. Τα ταξίδια τους και τα όνειρα που έκαναν μαζί. Κάθε που ξημέρωνε τον μισούσε και τα βράδια πριν ξαπλώσει έπαιρνε την φωτογραφία του για παρηγοριά για να αισθάνεται τη ζεστασιά και την ασφάλεια που εκείνος της χάριζε τα βράδια.
Θα τον τιμωρήσω έλεγε στις φίλες της. Μακριά μου είναι ένα τίποτα φώναζε. Να το δεις πάλι σε μένα θα γυρίσει γιατί δε θα βρει τίποτα καλύτερο. Τα σχέδια εκδίκησης που έκανε είχαν σαν αποτέλεσμα τα δάκρυα της να δυναμώνουν και να γίνονται λυγμοί. Καιγόταν ολόκληρη από θυμό και από παράπονο και ένοιωθε τον εγωισμό της να έχει λαβωθεί μόνο που στο τέλος κούρνιαζε στον καναπέ της και θυμόταν τις καλές τους στιγμές.
Η αγάπη από το μίσος τέμνονται από μια λεπτή διαχωριστική γραμμή και εκείνη την είχε ξεπεράσει προ πολλού. Έβλεπε πως οι μέρες περνούσαν και εκείνος δε γυρνούσε, την είχε ήδη ξεχάσει και είχε προχωρήσει στη ζωή του σαν να ήταν για εκείνον μια ξένη. Η λογική της είχε χαθεί αφού τα επιχειρήματα που σκεφτόταν είχαν κάνει φτερά και είχαν πετάξει μακριά. Τώρα το πάθος της είχε μετατραπεί σε τιμωρία προς τα εκείνον.
Πάντα πίστευε ότι μέσα στη λέξη αγάπη δε χωράει τίποτα το αρνητικό. Έτσι είχε μάθει να αγαπάει χωρίς να περιμένει να την αγαπήσουν. Να δίνει χωρίς να παίρνει.
Να χαμογελάει ακόμη και όταν είχε απέναντι της κάποιον με μούτρα κατεβασμένα.
Τώρα όμως όλα είχαν αλλάξει και εκείνη μαζί τους. Ίσως με τον καιρό να κόπαζε αυτός ο θυμός που ένοιωθε, αυτό το παράπονο που την λύγιζε.
Ο Έρωτας της για εκείνον ήταν αυτός που είχε πληγωθεί.
Η Αγάπη που είχε νοιώσει και ένοιωθε ήταν κάτι μεγαλύτερο. Πιο ουσιαστικό που όσα και να έλεγε ότι και να έκανε το ένοιωθε ότι τα μετάνιωνε την επόμενη στιγμή.
Τελικά η ουσιαστική αγάπη δε μπορεί να γίνει μίσος. Τον είχε αγαπήσει και για εκείνον το ίδιο πίστευε μόνο που είχε αποδεχτεί ότι κάθε αρχή έχει και ένα τέλος για άλλους καλό και για άλλους όχι κάτι άσχημο άλλα κάτι που δε περίμεναν να συμβεί σε εκείνους μιας και η ελπίδα τους ήταν εκείνη που πέθαινε πάντα τελευταία και το πάλευαν μέχρι τελευταία στιγμή!