Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Πολλές φορές στις σχέσεις, οι άνθρωποι «ξεχνούν» κάτι σημαντικό. Ζητούν κάποιον να “αντέχει” τα σκοτάδια τους, να μην τους πιέζει, να τους αφήνει χώρο να αναπνεύσουν κτλ . Διαβάζω, πολλές φορές, φράσεις του στυλ: «ο άνθρωπος σου είναι αυτός που, ακόμη και αν του λες φύγε, αυτός να μένει. Είναι αυτός που σε κρατάει αγκαλιά και σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια». Μέχρι εδώ όλα καλά.
Τι γίνεται όμως, όταν χρειάζεται , εσύ, να τον κρατήσεις από το χέρι στα δικά του σκοτάδια; Τι γίνεται όταν πρέπει να τον στηρίξεις και εσύ; Σε μια σχέση δεν μπορεί να στηρίζει μόνο ο ένας, πρέπει και ο άλλος να στηρίζει που και που, αν φυσικά θέλουμε να μιλάμε για ισότιμες σχέσεις και όχι σχέσεις εκμετάλλευσης.
Τι γίνεται λοιπόν όταν αυτός που συνήθως στηρίζει, χρειάζεται να στηριχθεί; Μήπως τότε γίνεται “ανυπόφορος” άνθρωπος, “τοξικός” και μας πέφτει λίγο “βαρύς”; Και δεν εξαιρώ κανένα από τα δύο φύλα. Μιλάω για μια σχέση που ο ένας συνηθίζει να στηρίζει και ο άλλος να απολαμβάνει τη στήριξη, άντρας ή γυναίκα. Μήπως καλομαθαίνουμε στο να μας στηρίζουν και μετά, όταν έρθει η ώρα να κάνουμε το ίδιο, μας κάθεται άσχημα και ξεβολευόμαστε; Και αρχίζουν μετά τα «δεν είσαι όπως σε γνώρισα, έχεις αλλάξει και δεν μπορώ να σε νταντεύω»;
Πόσο πιο τίμιο θα ήταν να λέγαμε από την αρχή ότι ψάχνουμε σύντροφο-στήριγμα-δεκανίκι-πατερίτσα, αντί να λέμε “παραμύθια” για ισότιμες σχέσεις και αμοιβαία στήριξη.
Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, πρώτα απέναντι στον εαυτό μας και μετά απέναντι στον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, πρέπει στη σχέση μας να μην υπάρχουν δύο μέτρα και σταθμά. Δεν σε καταπιέζω αλλά και δεν με καταπιέζεις, σου δίνω αλλά και μου δίνεις χώρο, σε κρατώ αλλά με κρατάς και εσύ από το χέρι στα σκοτάδια μας!
Αυτό λέγεται ισότιμη σχέση. Αυτή είναι και η βάση της λειτουργικής συμβίωσης. Για να μην γίνεται κανείς το «κορόιδο» ή το «θύμα» κανενός.