Γράφει η Κέλλυ Μπόζα.
Φωτογραφίες σκορπισμένες στο πάτωμα.
Παντού γύρω μου διάσπαρτες στιγμές της ζωής μου παγωμένες στο χρόνο.
Άνθρωποι, μέρη, καταστάσεις, συναισθήματα κοκαλωμένα σε ένα γυαλιστερό χαρτί.
Τις παίρνω μία μία στο χέρι, τις κρατώ και καθώς τις κοιτάζω ζωντανεύουν οι στιγμές στα μάτια μου.
Οι εικονιζόμενοι κινούνται, παίρνουν πνοή, σάρκα και οστά και ορθώνονται μπροστά μου. Τα γέλια χα’ι’δεύουν τα αυτιά μου .
Εγώ κοριτσάκι.
Εγώ έφηβη.
Εγώ στο πανεπιστήμιο, σε διακοπές, σε ταξίδια, σε αγκαλιές με έρωτες.
Η ζωή μου στο πάτωμα, λοιπόν.
Πρόσωπα που ήρθαν και έμειναν, που πέρασαν και στάθηκαν για λίγο, που χάθηκαν μέσα στα χρόνια.
Πόσοι ήταν εκείνοι που ήθελα να μείνουν λίγο παραπάνω κοντά μου αλλά έφυγαν.
Πόσοι δεν άξιζαν ούτε ένα μου χαμόγελο και με σπατάλησαν.
Πόσοι κάνουν αισθητή την παρουσία τους απόψε δια της απουσίας τους.
Και εκείνοι οι λίγοι που πορευόμαστε μαζί.
Από κάθε άνθρωπο κάτι παίρνεις. Κάθε ένας έρχεται στη ζωή σου και κάτι σου μαθαίνει. Είτε να χαμογελάς, είτε να αγαπάς, είτε να μην χαραμίζεσαι, είτε να συγχωρείς.
Κάτι αφήνει και κάτι παίρνει. Κανόνας!
Καμία συνάντηση στην πορεία μας δεν είναι τυχαία. Καμιά. Ακόμη και αυτές που μας φάνηκαν ανούσιες .
Με πόνεσες αλλά με έκανες πιο δυνατή.
Μου έδωσες αγάπη και έμαθα να την εκτιμώ.
Μου χαμογελούσες και έγινα αισιόδοξη.
Μου είπες ψέματα και σταμάτησα να είμαι ευκολόπιστη.
Από όλους σας έχω κάτι.. από άλλους κόκκο άμμου, από άλλους διαμάντι.
Έδωσα και πήρα. Δεν έχει σημασία αν έδωσα ή πήρα πιο πολλά.
Έχω καλά φυλαγμένες αναμνήσεις που γεννήθηκαν από αγκαλιές, χαμόγελα και βλέμματα.
Αυτές προσέχω να μην ξεθωριάσουν. Αυτές με επισκέπτονται λαθραία το βράδυ πριν κοιμηθώ και μου θυμίζουν ότι ένας άνθρωπος χωρίς παρελθόν είναι ένας άνθρωπος χωρίς μέλλον. Είμαι κράμα από τα λάθη μου και τα σωστά μου.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να αποδεχτώ το χθες γιατί είναι η γέφυρα που με οδηγεί στο αύριο.
Και κάπως έτσι προχωρώ και γεμίζω το άλμπουμ της ζωής μου…
Και sera sera...
LoveLetters