Γράφει ο Chico
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να γυρίζεις σε κάτι που έχει τελειώσει μέσα σου. Σε κάτι που έχει ξεφτίσει, που έχει χάσει τη γεύση, που δεν σε κάνει να καίγεσαι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί το ξενέρωμα είναι αμετάκλητο. Δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν υπάρχει reset.
Ό,τι χάθηκε, χάθηκε.
Κι εμείς το ξέραμε. Πάντα.
Γι’ αυτό δεν αφήσαμε ποτέ το μεταξύ μας να γίνει κάτι δεδομένο, κάτι προβλέψιμο, κάτι που σέρνεται από συνήθεια. Ήμασταν μαζί όταν το νιώθαμε, ήμασταν χώρια όταν χρειαζόταν. Αλλά ποτέ δεν αφήσαμε τη φλόγα να σβήσει. Ποτέ δεν επιτρέψαμε να ξεμείνουμε σε μια σχέση που είχε πεθάνει, απλά και μόνο επειδή κάποτε μας έκανε να ανατριχιάζουμε.
Το ξενέρωμα δεν έρχεται ξαφνικά. Έρχεται σιωπηλά. Έρχεται όταν σταματάς να προσπαθείς. Όταν το πάθος γίνεται αγγαρεία, όταν το άγγιγμα δεν ηλεκτρίζει, όταν κοιτάς τον άλλον και δεν σε κάνει να θες να τον κατασπαράξεις. Όταν ο έρωτας γίνεται απλή… παρουσία.
Γι’ αυτό δεν το αφήσαμε να συμβεί. Είτε μαζί, είτε χώρια, ξέραμε.
Ξέραμε πότε να μείνουμε και πότε να φύγουμε. Ξέραμε πότε να πολεμήσουμε και πότε να αφήσουμε τα όπλα κάτω. Ξέραμε πως δεν έχει νόημα να γυρνάς εκεί που δεν υπάρχει τίποτα να σε κρατήσει.
Ξέραμε πως, αν είναι να γυρίσεις, πρέπει να υπάρχει ακόμα φωτιά.
Και αν δεν υπάρχει; Δεν γυρίζεις. Δεν ξαναπατάς σε καμένη γη. Δεν ανασταίνεις έναν έρωτα που πέθανε από φυσικά αίτια. Δεν ξεθάβεις κάτι που δεν έχει πια τίποτα να σου δώσει.
Γιατί η αλήθεια είναι απλή:
Μετά το ξενέρωμα, η επιστροφή δεν έχει νόημα.
Κι αν είναι να επιστρέψεις, τότε να είσαι σίγουρος πως δεν έχεις ξενερώσει ποτέ.