Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Ξέρεις, δεν ψάχνω κάτι τέλειο. Δεν χρειάζομαι παραμύθια, ούτε επαναλήψεις από λόγια που λέγονται μόνο για να γεμίσει η σιωπή. Θέλω να ξέρω πως, αν σταθείς δίπλα μου, το εννοείς. Αν αγγίξεις την ψυχή μου, θα το κάνεις με πρόθεση να μείνεις εκεί. Γιατί ο έρωτας δεν είναι επίσκεψη. Είναι τόπος.
Δεν μπορώ να παίζω με αβεβαιότητες. Δεν μου ταιριάζει να κρατάω μισές αλήθειες και μισοτελειωμένα όνειρα. Αν σκοπεύεις να χαθείς, φύγε πριν με μάθεις. Πριν μάθεις πώς γελάω όταν νιώθω ασφάλεια, πώς αλλάζει η φωνή μου όταν λέω «σ’ αγαπώ», πώς αφήνω λίγο χώρο στο κρεβάτι μου για να χωράμε και οι δυο.
Θέλω έναν άνθρωπο που θα με κοιτάζει στα μάτια χωρίς να δειλιάζει. Που θα παραδέχεται τους φόβους του και θα μοιράζεται τις χαρές του. Έναν άνθρωπο που δεν θα προσπαθήσει να με αλλάξει, αλλά θα με χωρέσει όπως είμαι – με όλα τα πάθη και τις πληγές μου.
Αν δεν αντέχεις την ένταση, την αλήθεια, την πίστη που δίνεται χωρίς όρους, μην έρθεις. Αν όμως νιώθεις πως μπορείς να μείνεις, γίνε εκείνος που θα σταθεί απέναντί μου και θα πει: «Δεν θα φύγω». Γίνε η δύναμη που ψάχνω και το λιμάνι που ποτέ δεν πίστευα πως θα βρω.
Γιατί αν είναι να αγαπήσουμε, ας το κάνουμε ολοκληρωτικά. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς προθεσμία λήξης.
