Γράφει η Κική Γ.
Μαζί, πιασμένοι χέρι χέρι, ξεκινήσαμε αυτή τη πορεία.
Μάλλον δαγκώσαμε τη λαμαρίνα, χωρίς να το πολύ καταλάβουμε. Ποτέ ο χρόνος δεν ήταν αρκετός, ώστε να ζήσουμε όλα όσα θέλαμε, λαχταρούσαμε και ονειρευόμασταν.
Είναι μαγικό να έχεις τα ίδια όνειρα με τον άνθρωπο που γίνεστε ένα.
Η μυρωδιά του, το άγγιγμα του, το βλέμμα του, σου ξυπνά πρωτόγνωρες αισθήσεις και θέλεις να τα ζήσεις όλα. Ότι χωράει και δεν χωράει ανθρώπινος νους. Όλες οι εποχές υπέροχες.
Μαγικά ταξίδια σε νησιά, λατρεία το ηλιοβασίλεμα κοντά σου. Ονειρεμένες γιορτές στο βουνό, απίστευτες οι εκπλήξεις, τα δώρα, οι εικόνες με την ανατολή του νέου χρόνου.
Αξημέρωτα βράδια δίπλα στο τζάκι με θέα τη χιονισμένη λίμνη. Αυτή η εικόνα της λίμνης, τόσο μα τόσο υπέροχη, κάθε φορά. Το μικρό ξύλινο δωμάτιο, ντυμένο στα χρώματα του έρωτα, απόλυτα εναρμονισμένο με το πόθο και την τρέλα που σου παίρνει το μυαλό. Η φλόγα έκαιγε και τα κορμιά μας και εμείς ξεδιψούσαμε με αμέτρητα φιλιά. Τα ποτήρια μας δίπλα άδεια και η πρόποση πάντα η ίδια.
“Στη μοναδική αγάπη μας”.
Το ζούσαμε. Ούτε εμείς το πιστεύαμε. Η λέξη ευτυχία ωχριούσε μπρος σ αυτό, που ο έρωτας μας δημιούργησε. Κάποιες φορές ο άνθρωπος δυσκολεύεται να πιστέψει πόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος είναι και κάνει αρνητικές σκέψεις.
Βλέπει μπρος του την άσχημη πλευρά της ζωής και φοβάται μην μεταπηδήσει από τον Παράδεισο στη κόλαση. Οι φόβοι στην δική μας περίπτωση επιβεβαιώθηκαν. Οι εικόνες ξεθώριασαν, η αγάπη μας χάθηκε στο χιόνι, τα χείλη μας, έμειναν διψασμένα και οι αγκαλιές στέρεψαν. Δεν υπάρχει εξήγηση. Ακόμη αναρωτιέμαι και ψάχνω το γιατί. Έσπασαν όλα γύρω μας και τα κομμάτια σκόρπισαν, χάθηκαν. Δεν είμαστε πια χέρι χέρι και δεν κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση. Άρα ήρθε το τέλος. Αυτό που χτίσαμε και ζήσαμε εμείς, χρειάζεται δύο. Δεν αρκεί να θέλει μόνο ο ένας!