Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να το παραδεχτώ. Πέρασαν μέρες, μήνες, μπορεί και χρόνια. Άλλαξαν όλα γύρω μου, αλλά εσύ; Εσύ έμεινες εκεί, σαν μια σκιά που δεν φεύγει. Χάλασε ο κόσμος, κορίτσι μου, αλλά εγώ ακόμα σε θέλω.
Ό,τι κι αν έγινε, ό,τι κι αν ειπώθηκε, υπάρχει κάτι σε εσένα που δεν μπορώ να ξεχάσω. Είναι εκείνο το βλέμμα σου που έλεγε πάντα περισσότερα απ’ όσα μπορούσες να πεις. Εκείνο το γέλιο σου που, ακόμα και στις χειρότερες στιγμές μου, έκανε τη ζωή να μοιάζει λίγο πιο ανεκτή. Είναι εσύ. Όπως ήσουν, όπως είσαι.
Κι αν χάλασε ο κόσμος, τι μ’ αυτό;
Τα πάντα γύρω μας άλλαξαν. Έγιναν πιο δύσκολα, πιο θολά, πιο αληθινά. Κι εγώ χάθηκα μέσα σε όλα αυτά, αλλά ποτέ δεν σε ξέχασα. Ποτέ δεν ξέχασα το πώς ένιωθα όταν ήσουν δίπλα μου. Τη φωτιά που έφερνες στη ζωή μου, τον τρόπο που με έκανες να θέλω να γίνω καλύτερος.
Ακόμα σε θέλω, και αυτό δεν αλλάζει.
Δεν έχει σημασία τι έγινε. Δεν έχει σημασία αν πληγώθηκα ή αν πληγώθηκες. Δεν έχει σημασία αν τα κάναμε θάλασσα ή αν οι δρόμοι μας χώρισαν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σε θέλω. Όχι μόνο γιατί ήσουν κάποτε το “κάτι” μου, αλλά γιατί είσαι ακόμα.
Μπορεί να μην ξέρω πώς να το πω.
Ίσως να μην βρω ποτέ τις σωστές λέξεις. Αλλά εσύ ξέρεις. Το νιώθεις. Το βλέπεις κάθε φορά που σε κοιτάζω, ακόμα κι από μακριά. Το ακούς στον τρόπο που λέω το όνομά σου, σαν να κουβαλάει όλο τον κόσμο μέσα του.
Χάλασε ο κόσμος, αλλά εγώ; Εγώ δεν χάλασα.
Μπορεί να έπεσα, να λύγισα, να έκρυψα όσα ένιωθα. Αλλά αυτό δεν άλλαξε. Δεν άλλαξε το πώς νιώθω για σένα. Δεν άλλαξε το πώς με έκανες να νιώσω.
Κι αν ποτέ με ρωτήσεις, η απάντηση είναι απλή:
Ναι, ακόμα σε θέλω. Ακόμα, κορίτσι μου, είσαι η φλόγα που δεν έσβησε. Το “γιατί” που δεν βρήκα ποτέ απάντηση. Ο έρωτας που, ακόμα και αν χάθηκε, δεν έφυγε ποτέ από μέσα μου.
Χάλασε ο κόσμος, κι εγώ ακόμα σε θέλω. Και αυτό, μάλλον, λέει περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσα ποτέ να σου πω με λόγια.
