Γράφει η Εύα Καρρά
Ο έρωτας δεν είναι παιχνίδι. Κι όμως, εσύ το έκανες να μοιάζει σαν παρτίδα που έπαιζες χωρίς να σε νοιάζει το αποτέλεσμα. Σαν κάτι που μπορούσες να ρισκάρεις, να πετάξεις, να χάσεις. Ήσουν τόσο καλός στο να χάνεις, που τελικά έχασες εμένα.
Ξέρεις τι με τρώει περισσότερο; Ότι ήξερα πως δεν ήσουν έτοιμος για αυτή την «παρτίδα». Το είδα στα μάτια σου από την αρχή. Ένα βλέμμα γεμάτο αμφιβολία, φόβο και λίγο από εκείνο το άθλιο «βλέπουμε». Αλλά έμεινα. Σου έδωσα χώρο, χρόνο, ευκαιρίες. Και τι έκανες εσύ; Έπαιξες σαν να μην είχες τίποτα να χάσεις.
Ο έρωτας, όμως, δεν είναι γι’ αυτούς που δεν ρισκάρουν. Δεν είναι για εκείνους που φεύγουν στην πρώτη δυσκολία. Δεν είναι για εκείνους που μετράνε τα βήματά τους. Είναι για τους γενναίους, για εκείνους που πέφτουν με τα μούτρα, ακόμα κι αν ξέρουν ότι μπορεί να διαλυθούν. Κι εσύ; Εσύ ήσουν δειλός. Έκανες βήματα πίσω όταν έπρεπε να προχωρήσεις. Έχασες τον ρυθμό, έριξες το παιχνίδι σου, κι όταν ήρθε η ώρα να πάρεις θέση, απέδειξες ότι δεν μπορούσες.
Δεν ήταν θέμα «κακής τύχης». Δεν ήταν θέμα «κακών συνθηκών». Ήταν θέμα επιλογών. Εσύ επέλεξες να χάνεις. Επέλεξες να παίζεις επιφανειακά, να κρατάς αποστάσεις, να βάζεις φρένα εκεί που εγώ σου έδινα την καρδιά μου ανοιχτή. Και τώρα; Τώρα στέκεσαι εκεί, στο ίδιο σημείο που σε άφησα, προσπαθώντας να καταλάβεις τι πήγε στραβά.
Μα θα σου πω κάτι. Ο έρωτας δεν είναι παιχνίδι. Είναι ζωή. Είναι επιλογές. Είναι ρίσκο. Κι εσύ δεν ήσουν ποτέ έτοιμος για κάτι τέτοιο. Ήσουν πολύ καλός στο να χάνεις, αλλά τώρα πια έχασες κάτι που δεν θα ξαναβρείς. Εμένα.
Κι αν κάποτε καταλάβεις τι άφησες να φύγει, να θυμάσαι: στον έρωτα δεν κερδίζουν οι καλύτεροι. Κερδίζουν αυτοί που παίζουν με την ψυχή τους. Κι εσύ, αγάπη μου, άφησες την ψυχή σου στο περιθώριο.