Άλλη μια νύχτα που σου φώναξα “μείνε” την ώρα που σε έδιωχνα

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Μια βαθιά ανάσα και θα το πω. Σήμερα θα μιλήσω.
Μια βαθιά ανάσα και όλα θα είναι παρελθόν. Σήμερα θα λήξουν όλα εδώ.
Μια βαθιά ανάσα και πλέον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Σήμερα θα φύγω μακριά.
Ένα βήμα μπροστά και είμαι σχεδόν μπροστά σου, ακόμα ένα και μπορώ να σε αγγίζω.
Μια βαθειά ανάσα και το άρωμά σου αναδύεται στον αέρα.
Κολλάω.
Σε κοιτάω και ξαφνικά δεν έχω μιλιά.
Ακόμα μία ανάσα, μήπως καταφέρω να βγάλω έστω μισή λέξη από το στόμα μου. Μάταια.
Είμαι τόσο κοντά σου που νομίζω οι αισθήσεις μου παρέλυσαν.
Ακόμα ένα βήμα και βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής.
Ένα βλέμμα προς τα αριστερά, για να ξεφύγουν λίγο τα μάτια μου από πάνω σου, μήπως και ανακτήσω τον έλεγχο του εγκεφάλου μου.
Ξανά πίσω σε εσένα. Ένα βλέμμα μεθυστικό, από αυτά που υπόσχονται πολλά και ύστερα τίποτα.
Τραβάω μία τζούρα από το τσιγάρο μου και νιώθω επιτέλους έτοιμη να σου μιλήσω.
Ανοίγω το στόμα και χαμογελάω, νιώθω σίγουρη για τον εαυτό μου.
Με κοιτάς και χαμογελάς και εσύ.
Κολλάω πάλι.
Μα τι μου κάνεις επιτέλους;
Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Ακόμη μία ανάσα. Λες να μην τα καταφέρω πάλι;
Τελευταία τζούρα του τσιγάρου και σκέφτομαι, “ή τώρα ή ποτέ”.
Για ακόμη μία φορά ανοίγω το στόμα μου.
“Μην φύγεις ακόμα”, λέω και τη στιγμή που ακούω τη φράση να ηχεί στα αφτιά μου νιώθω πιο χαζή από ποτέ.
Σήμερα ήθελα να σε κάνω σκουπίδι. Μα δεν το κατάφερα.
Χαζή, σκέφτομαι και κουνάω το κεφάλι προσπαθώντας να αποτινάξω από πάνω μου την ντροπή που νιώθω για μένα.
Αύριο.
Αύριο θα μιλήσω.
Αύριο όλα θα λήξουν εδώ.
Αύριο θα φύγω μακριά.
Μα όχι σήμερα. Σήμερα θέλω απλώς να σε χορτάσω.
Από αύριο πάλι.
Μια βαθειά ανάσα, ένα βήμα ακόμα και βρίσκομαι κλεισμένη στην αγκαλιά σου.
Αυτό ήταν!