Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Ξέρεις κάτι;
Υπάρχουν ακόμη γύρω σου άνθρωποι που αγαπούν τους ανθρώπους πολύ. Που ξεκινούν να σε γνωρίσουν και σου χαμογελούν από την ψυχή τους. Που δεν ψάχνουν κρυφά νοήματα, σκιές και υπονοούμενα πίσω από την πρόθεση σου να είσαι αυτός που θες. Δεν στέκονται καχύποπτα στις λέξεις σου, στο είναι σου που τους δίνεις ως εαυτό. Σε αποδέχονται αβίαστα.
Υπάρχουν άνθρωποι που το εννοούν το καλό σου. Που πιστεύουν την αλήθεια Σου γιατί νιώθουν ότι ότι όλοι είμαστε μαγικά συνδεδεμένοι με μιαν αόρατη κλωστή άρα το δικό σου καλό είναι και δικό τους. Συμπέρασμα αυτονόητο σε ο, τι σκέφτονται και κυρίως σ’ ο,τι κάνουν.
Υπάρχουν άνθρωποι με βελούδινη μάτια που μπορούν να δουν τις πληγές σου, τα σκοτάδια σου, τα θηρία που κουβαλάς για ασπίδα και να σε αγαπήσουν με αυτά γιατί όλα αυτά τα φωτεινο-σκοτεινά είσαι Εσύ. Ο μοναδικός Εσύ που σε θέλουν στη ζωή τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι καθένας μας γεννήθηκε για να είναι ένας άνθρωπος καλός, ικανός για να προσφέρει αγάπη και νιάξιμο, παρών για να δώσει και μέσω της προσφοράς του να πάρει μερίδιο στην χαρά κι όλο αυτό να πάει τον κόσμο μας παραπέρα.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου πουν ότι όλοι είμαστε δημιουργίες ενός έρωτα, είμαστε καμωμένοι από πνοή Θεού και χαρά ανθρώπου και χάνουμε στην πορεία της ζωής το δρόμο μας, γιατί τρομάξαμε, γιατί πληγωθήκαμε κα λερώσαμε την ψυχή μας με τα σκουπίδια μιας άλλης ψυχής, που στο χάσιμο της μας παρέσυρε κι εμάς.
Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.Που και να τους πληγώσεις απλά θα σ’ ευχαριστήσουν σιωπηλά για το μάθημα και θα αποχωρήσουν χωρίς θόρυβο από τη ζωή σου. Γιατί ξέρουν ότι δεν μπορούν και δεν τους επιτρέπεται να βλάψουν κανένα. Δεν θα σου επιστρέψουν το φαρμάκι. Η λέξη εκδίκηση είναι άγνωστη έννοια στην ύπαρξη που νοούν το είναι τους.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, πίστεψέ με, ξέρω τι σου γράφω. Δεν είναι αγνοί κι άδολοι, ούτε αφελείς όπως νομίζεις. Έχουν ζήσει πολλά, κουβαλάνε κειμήλια εμπειρίες κάθε λογής, έχουν πάθει ακόμη περισσότερα γιατί μετρούν συνεχώς το μπόι τους στον πήχη της ζωής, όχι από βίτσιο, αλλά γιατί ξέρουν ότι η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, που λέει και το τραγουδάκι. Και στόχος είναι αυτό το όλο και πιο ψηλά…
Άλλωστε αυτοί οι ίδιοι οι αλαφροϊσκιωτοι γνωρίζουν γιατί το νιώθουν, ότι όλοι μας εδώ πάνω ήρθαμε με ένα σκοπό. Κι αυτός σίγουρα δεν είναι να καταστρέφουμε ή να πονέσουμε. Είναι μάλλον για να χτίσουμε γέφυρες ως τη διάσταση του ήλιου, να ζήσουμε τη νύχτα μας για να απολαύσουμε τη μέρα μας. Να σηκώσουμε τους πεσμένος να ταϊσουμε τους πεινασμένους. Κι υπάρχει πολύ πείνα στις μέρες μας, δεν το βλέπεις; Με βρώση αγκαλιά και συναίσθημα κι όχι ύλη για τροφή, όπως είπε κάπως αλλιώς κι η μητέρα Τερέζα.
Γι’ αυτό, και την επόμενη φορά που θα συναντήσεις στο δρόμο σου έναν τέτοιον άνθρωπο, μην τρομάξεις. Δεν είναι ξωτικό. Δεν σε δουλεύει, δεν στο παίζει ούτε είναι αφελής. Αγκάλιασε τον κι άστον να σου δείξει πόσο απλό κι αυτονόητο είναι να είσαι χωρίς να κρύβεσαι. Χωρίς να βλέπεις παντού εχθρούς. Χωρίς να πολεμάς ακόμη και τη σκιά σου.
Να είσαι Εσύ κι Αυτός. Μαζί! Ένα ολόκληρο. Που μπορεί να τείνει και στο άπειρο. Άλλωστε η ζωή δεν είχε ποτέ αρχή ή τέλος…
Join the discussion