Γράφει η Γεώρα
Το λάθος μου, ήταν που πάντα σε αγκάλιαζα. Που πάντα σε συγχωρούσα. Ό,τι και αν έκανες. Πάντα η αγκαλιά μου ήταν ανοιχτή για σένα. Και εσύ το ήξερες. Το ήξερες αυτό, πως πάντα θα είχες ένα καταφύγιο. Κάποιον που να σε γιατρεύει!
Αγκάλιαζα το λάθος μου, σαν να ήταν μωρό, όπως λέει και το τραγούδι. Πώς να σε τρομάξω; Πώς βίαια να σε διώξω; Πώς να σε τελειώσω; Πώς; Είχα μάθει μόνο τρυφερότητα να σου δίνω. Είχα μάθει μόνο αγάπη να σου χαρίζω. Φταίω! Αλλά πες μου, πώς να έβαζα φρένο στο συναίσθημά μου; Πώς θα γινόταν να μάθω να αγαπώ με μέτρο; Πώς θα μπορούσα να βιώσω στο έπακρο το πάθος, αν βάδιζα στις γραμμές των κανόνων;
Δεν ζητάω τα ρέστα μου. Δεν ζητάω να αναλάβεις ευθύνες. Εσύ εξάλλου έχεις μάθει να αγαπάς διαφορετικά. Αν αυτό που πράττεις ονομάζεται αγάπη… Δεν περιμένω να αλλάξεις. Δεν έχω τέτοια απαίτηση. Αλλά μωρό μου, η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές, αυτό να θυμάσαι. Και δυστυχώς για σένα, ότι έπραξες, ότι έδωσες, θα το πάρεις ξανά πίσω!
Και τότε θα είσαι μόνος! Γιατί η δική μου αγκαλιά δεν θα είναι εκεί για να σε παρηγορήσει, για να κλείσει τις πληγές σου. Διότι η δική μου αγκαλιά, το λάθος μου σε σένα, θα είναι το όπλο που θα ρίξει! Το λάθος μου, θα είναι και η λύτρωσή μου. Απλά θα περιμένω!
Το λάθος μου, ήταν που πάντα σε αγκάλιαζα και πήρα σαν ευχαριστώ ένα γιατί που ματώνει.
Το λάθος μου, η αγάπη μου προς εσένα. Γιατί ήσουν από τους ανθρώπους που δεν εκτίμησαν τίποτα!
Το λάθος μου, εσύ!