Τον άνθρωπο που θα θεωρήσεις δεδομένο, μην αναρωτηθείς γιατί τον έχασες..

Γράφει η Ελένη Τσακίρη

Δεδομένο.
Μια λέξη που υστερεί σε πράξη.
Ίσως γιατί συνήθως ακολουθείται από την σιγουριά του κεκτημένου.
Μια σιγουριά που σε κάνε να αδυνατείς να αντιληφθείς την πραγματικότητα και σε κάνει να επαναπαύεσαι σε ότι έχεις ήδη πετύχει, ή καλύτερα σε ότι νομίζεις πως έχεις πετύχει.
Και κάπου εκεί ξεχνάς. Επετείους, σημαντικές στιγμές, ραντεβού, τηλεφωνήματα, ότι τέλος πάντων υποδήλωνε μια προσπάθεια, ένα ενδιαφέρον, κάτι σε συναίσθημα.
Όχι πως δεν αγαπάς. Απλά άρχισες να μπαίνεις στην ρουτίνα του καθημερινού και του λεγόμενου αυτονόητου.
Και επειδή τα ευκόλως εννοούμενα συνήθως παραλείπονται, κάπως έτσι αρχίζουν και οι παραλείψεις και σε λόγια και σε έργα.
Μόνο που μάτια μου δεν είναι όλα αυτονόητα.
Δεν μπορούν να λειτουργήσουν με ελλείψεις και θετική σκέψη. Χρειάζονται και ενέργειες.
Δεν ερωτεύτηκες τα αυτονόητα στον άλλον αλλά τα υπαρκτά. Ούτε σε σένα ερωτεύτηκαν ένα σχετικό ενδιαφέρον και καλώς καμωμένες θεωρίες .
Μην παραξενευτείς λοιπόν αν κάποια στιγμή, την ώρα που όλα τα θεωρείς ωραία και τακτοποιημένα για σένα βολικά, εκεί που όλα φαινομενικά βαίνουν καλώς, δεις έναν άλλο άνθρωπο από αυτόν που νόμιζες, να μαζεύει τα μπογαλάκια του και να φεύγει.
Έτσι απλά.
Μην αναρωτηθείς γιατί. Αυτονόητη η απάντηση.
Καθορισμένη και προδιαγεγραμμένη η εξέλιξη.
Γιατί όπως λένε, κανένα δεδομένο δεν εκτιμήθηκε στην ώρα του, λατρεύτηκε ωστόσο κατά την αποχώρηση του.
Και από δεδομένο κατέληξε απωθημένο!