Τα χρόνια μας τα παιδικά, λιμάνι και φάρος της ζωής μας..

Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.

Κάθε φορά που περπατώ στα στενά κρητικά σοκάκια στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, η νοσταλγία και η συγκίνηση περισσεύει. Εικόνες, μυρωδιές, συνήθειες, θύμησες μιας άλλης εποχής! Ταξιδεύω πίσω στον χρόνο και σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια! Για κάποιους τα καλύτερα, για άλλους ίσως τραυματικά χρόνια όμως σίγουρα αυτά που μας χαρακτηρίζουν και μας συνοδεύουν για μια ζωή.

Μεγαλώνοντας, ασυνείδητα διαγράφουμε ό,τι άσχημο μας συνέβη τότε και εξιδανικεύουμε την περίοδο που ήμασταν παιδιά. Ακόμα και το σχολείο που κάποτε ήταν ένα βάσανο και μας στερούσε από περισσότερες ώρες παιχνιδιού, τώρα με ώριμη σκέψη και αντίληψη το θυμόμαστε ως ξέγνοιαστη περίοδο.

Οι συμμαθητές μας, ώριμοι άνθρωποι πια, στα μάτια μας φαντάζουν ακόμα παιδιά! Σε συναντήσεις- reunion μετά από πολλά χρόνια γελάμε και θυμόμαστε τα παιχνίδια μας στις γειτονιές τότε που διασκεδάζαμε με το κουτσό, το κυνηγητό και το κρυφτό. Είναι τα ίδια παιδιά που κάποτε στριμωχνόμασταν στα παλιά ξύλινα θρανία και καμιά έννοια δεν ήταν ικανή να διακόψει το παιχνίδι μας!

Σαν κινηματογραφική ταινία τρέχει η σκέψη μου στο τότε και φτάνει στο σήμερα με μια “γλυκιά θλίψη” για τη ζωή που φεύγει αλλά και μια ευτυχία να με κυριεύει για τις όμορφες αναμνήσεις που έχω τώρα πια ως ενήλικας. Γιατί ευτυχισμένος είσαι όχι μόνο αν έχεις ζήσει όμορφα πράγματα αλλά και αν έχεις να θυμάσαι ωραίες στιγμές ζωής!

Να απολαμβάνετε λοιπόν, τα χρόνια που περνούν μαζεύοντας στιγμές ευτυχίας με φωτεινό φάρο πάντα στην ψυχή τα παιδικά τα χρόνια!