Πληγή ανοιχτή ο έρωτας, και το μόνο που ζητά, είναι την παρουσία σου

Ο καπνός μου φεύγει από το παράθυρο του αυτοκινήτου, παρέα με ένα μελαγχολικό μαντολίνο που ξεπηδά από το ράδιο.
Tο βλέμμα μου ακολουθεί μαγνητισμένο τη φθίνουσα πορεία του ήλιου.
Kι άλλο κόκκινο φανάρι.
Πετάω το τσιγάρο μου κι αυτό σκορπάει σε δεκάδες μικροσκοπικές κάφτρες, σαν λιλιπούτειες ερωτευμένες καρδιές, που φλέγονται πάνω στο οδόστρωμα.
Πάλι εσένα σκέφτομαι. Πάλι εσένα και τα χέρια σου. Εκείνα τα χέρια, που χάιδευα πριν λίγο.
Αγαπημένο το τραγούδι που παίζει τώρα, δυναμώνω την ένταση και τραγουδάω κι εγώ μαζί του, δυνατά, σαν για να με ακούσεις.
Πάλι εσύ μπροστά μου και τα λακάκια που κάνεις όταν χαμογελάς.
Το αγορίστικο πρόσωπό σου, φωτίζει το δρόμο μπροστά μου κι αστράφτει αθόρυβα, σαν κεραυνός χωρίς βροντή..
Σου γελάω, σε αγκαλιάζω μέσα στη θάλασσα, σε κυνηγάω μέσα στο δρόμο, που έχεις φύγει θυμωμένος, σου κάνω έρωτα στο κρεβάτι μας, στο πάτωμα, παντού.
Σε κοιτάζω και σου κάνω έρωτα με τα μάτια μου, καθώς ντύνεσαι για να φύγεις..
Ανάβει πράσινο, ξεκινάω και κάθεσαι δίπλα μου.
Το χέρι σου τυλιγμένο στον αυχένα μου και η φωνή σου, ήρεμη και βαθιά, μου συλλαβίζει “Σ’α-γα-πώ” και το αυτοκίνητο ίπταται.
Χάνομαι μαζί σου κάπου στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου, ενώ το μυαλό μου υπολειτουργεί και οι αισθήσεις μου αμβλύνονται.
Δεν ορίζω τίποτα πια, στα παραχώρησα όλα, τη γη και το νερό μου..
Στο είπα κι όταν με κρατούσες μέσα στα χέρια σου, πληγή ο έρωτας, που κακοφορμίζει όταν βρέχει..
Πληγή ανοιχτή, χαίνουσα, που απαιτεί τη γιατρειά της αδιαπραγμάτευτης παρουσίας σου.
Στραβοτιμονιά.