Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
“Θέλω να είμαι η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία κάθε βράδυ. Θέλω να κοιμάσαι στην αγκαλιά μου, να ακουμπάς το πρόσωπό σου στον ώμο μου. Να σε κρατάω σφιχτά και να σε χαϊδεύω. Θέλω να ανοίγω τα μάτια μου και να είσαι εκεί. Να είσαι δική μου. Μόνο δική μου. Θέλω μόνο εγώ να σε αγγίζω, μόνο εγώ να σε φιλάω, μόνο εγώ να σε νιώθω να τρέμεις… Θέλω μόνο εμένα να κοιτάς μ’ αυτό το βλέμμα που είναι γεμάτο από καύλα και έρωτα. Θέλω εγώ να είμαι για σένα εκείνος που πριν και μετά απ’ αυτόν δεν υπάρχει κανείς. Θέλω μετά από κάθε μας φιλί, να μου χαμογελάς όπως τώρα.Θέλω μαζί να τα κάνουμε όλα απ’ την αρχή. Θέλω εγώ να σου μάθω πώς είναι να ερωτεύεσαι, να μην υπάρχουν όρια. Θέλω να αντέξεις…”, της είπε κι εκείνη τον πίστεψε.
Όχι, δεν ήταν χαζή. Λίγο ρομαντική και πολύ λυπημένη ήταν.” Θέλω να με ερωτευτείς ” της είπε κι ύστερα έφυγε. Όπως φεύγουν όλοι.