Θέλει τόλμη να πιστέψεις στο “κι εγώ” πριν πεις το “σε θέλω”.
Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Εκείνο το τραγούδι που ποτέ δεν σου είπα ότι έχει το όνομά σου.
Εκείνη η μυρωδιά που είσαι εσύ.
Εκείνο το χρώμα που παίρνουν τα μάτια σου όταν θυμώνεις.
Εκείνο το ταξίδι που ποτέ δεν κάναμε.
Εκείνο το φόρεμα που ποτέ δεν φόρεσες.
Αυτό είμαστε.
Είμαστε όλα εκείνα που θα θέλαμε να είχαμε κάνει και δεν κάναμε.
Είμαστε όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε για να μην χάσουμε την βολή μας.
Είμαστε τα όνειρα που δεν ζήσαμε.
Είμαστε ο έρωτας που δεν κάναμε.
Είμαστε οι λέξεις που δεν είπαμε.
Δειλοί, λίγοι και ανίκανοι μπροστά στον έρωτα.
Γιατί τον έρωτα ή βαράς προσοχή και υποτάσσεσαι ή είσαι λίγος και αποχωρείς.
Ο έρωτας έχει δύναμη μέσα από το μαζί.
Ο έρωτας ζει μέσα από την καύλα.
Κι αν είσαι λίγος, μείνε να κοιτάς. Αν είσαι χλιαρός, μείνε να παγώσεις.
Μόνο μην ταλαιπωρείς τον έρωτα με δήθεν και αμφιβολίες.
Ο έρωτας είναι από μόνος του μια αμφιβολία.
Γι’αυτό αξίζει.
Γιατί παίρνεις την ανασφάλειά σου, την αμφιβολία σου, τα κλειδώνεις στα πιο βαθιά σκοτάδια και το ζεις!
Θέλει τόλμη ρε για να καείς σε έναν έρωτα.
Θέλει τόλμη να ξέρεις πως πας να παραδώσεις την ψυχή σου σε κάποιον που μπορεί να μην τον νοιάζει.
Θέλει τόλμη να πιστέψεις στο “κι εγώ” πριν πεις το “σε θέλω”.