Ζω για σένα και για μένα. Ούτε για τον κόσμο, ούτε για το τι θα πούν..

Γράφει η Μαρία Κοψιδά

Αγάπη μου,

Δεν θέλω πολλές φαμφάρες, ούτε θορυβώδη πράγματα, ακόμα δεν το κατάλαβες;

Θέλω ησυχία απόλυτη. Θέλω ηρεμία. Ο θόρυβος να γίνεται μέσα μου. Η βαβούρα και ο χαμός να κύλα στις φλέβες μου. Μέσα μου, όχι έξω μου. Δεν έχω ανάγκη να το βλέπουν οι άλλοι, εγώ θέλω να το νιώθω.

Δεν ζω για τον κόσμο, ούτε για το τί θα πει, ακόμα δεν το κατάλαβες;

Zω για εκείνες τις περιπετειώδεις στιγμές που πέρασα μαζί σου και άλλες τόσες που θα έρθουν.
Για τις στιγμές εκείνες που ήταν μακριά απο όλους, που ήμασταν μόνο εγώ και εσύ.
Για τις στιγμές που δεν φορούσαμε τα επίσημα ρούχα μας, που δεν ήμασταν φρεσκολουσμένοι ούτε περιποιημένοι. Ήμασταν ατημέλητοι, ιδρωμένοι απο τον έρωτα και κατακόκκινοι απο τα γέλια μας.
Δε χωράνε σε εκείνες τις στιγμές ούτε selfie ούτε check in. Είμαστε μόνο εγώ και εσύ. Τίποτα άλλο.

Δε με νοιάζει που οι φίλες μου δεν συμφωνούν επειδή δεν είσαι ο αξύριστος με τα τατουάζ.

Ακόμη να καταλάβεις οτι γι’ αυτό είμαι μαζί σου;

Γιατί ξεχωρίζεις. Δεν θέλω άλλο ένα κλώνο του John John, αφενός γιατί δεν είμαι η Barbie και αφετέρου γιατι κουράστηκα με όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους που μου φαίνονται όλοι ίδιοι.
Το πιο εύκολο πλέον είναι να είσαι όμορφος. Βρώμισε ο τόπος απο ομορφιά.
Και; Τι άλλο; Αυτό μόνο.

Δε θέλω την ομορφιά σου αγάπη μου. Εγώ ζήλεψα το ταπεραμέντο σου, την αυθάδεια σου την γοητευτική. Όσο και να φτιάχνεσαι και να στολίζεσαι εγώ θα βλέπω άλλα πράγματα και μ’ αυτά θα φαντασιώνομαι.

Καλέ μου, δε θέλω δώρα ακριβά και πολυτελές.

Θέλω να μπορείς τη λιτότητα να την κάνεις να φαντάζει χρυσή. Θέλω να μου φέρεις το κόκκινο τριαντάφυλλο του κήπου σου το πρωί που θα περάσεις και θα με σκεφτείς.
Θέλω να μου φέρεις το αγαπημένο μου γλυκό όταν ξέρεις πως το έχω ανάγκη.
Θέλω τα πιο απλά πράγματα να τα κάνεις να φαίνονται ακριβά.

Μα δεν με νοιάζει αν δεν μάθουν για το ταξίδι μας σε όλο το facebook. Εμένα μου αρέσει απλά να πηγαίνουμε σε μέρη που κανένας απο τους δυό μας δεν έχει πάει και να τα μαθαίνουμε μαζί. Μόνο εγώ και εσύ. Άλλος δεν χωράει. Να αποθηκεύουμε τις στιγμές μας στις μνήμες μας και άλλος κανείς να μην το ξέρει.

Το πόσο πολύ ταιριάζουμε αγάπη μου δεν μετριέται με like που έχει η φωτογραφία μας -και ευτυχώς- αλλά με τον πανικό που γίνεται στα σωθηκά μου όταν με φιλάς, με την αγκαλία που με παίρνεις για να μου δείξεις πόσο σου έλειψα, με το χαμόγελό σου όταν σου λέω πως σ’ αγαπάω. Στη χημεία μας, στο πάθος μας.

Ποίος θα καταλάβει άλλωστε πως μετράται η ευτυχία;
Δεν έχουν μάθει να κοιτούν στα μάτια μας για να διαπιστώσουν πόσο λαμπερά είναι, έχουν μάθει να κοιτάζουν ακριβώς κάτω απο τη φωτογραφία και απλά να προσθέτουν άλλη μια καρδούλα χωρίς να μας βλέπουν.

Μα και αν ακόμα χωρίσουμε, μη με κάνεις delete ούτε block. Απλά προσπάθησε να με ξεχάσεις. Απλά κάνε να μη σου λείπω, προσπάθησε να μη σκέφτεσαι ούτε εμένα ούτε τις στιγμές μας, σε παρακαλώ όμως πες μου αν τα κατάφερες.

Κόψε κάτι απο τις ώρες που περνάς μπρόστα απο τον καθρεφτη και έλα να τις περάσεις μαζί μου.
Εγώ κοιτάζω βαθιά στα μάτια σου, όχι αν έφτιαξες το μαλλί σου, δε κοιτάζω τα ρούχα σου, τα παπούτσια σου, το αυτοκίνητο σου. Δε με νοιάζουν. Εσύ με νοιάζεις και αυτό που κρύβεις μέσα σου.

Θέλω να περπάτησω μαζί σου χέρι- χέρι όχι για να με δουν, αλλά γιατί μ’ αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου δίπλα σου.

Σ’ερωτεύτηκα όχι μέσα απο τα τραγούδια που ανεβάζω στο facebook αλλά γιατί τραγουδάς στην ψυχή μου ένα ξεχωριστό τραγούδι. Σ’ερωτεύτηκα για μένα, για την πάρτη μου. Απλά. Ήρεμα. Μοναδικά.