Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Τον αγάπησες τόσο πολύ, που σε όλα ήθελες να είσαι δίπλα του.
Στα όμορφα, στα άσχημα, στις χαρές και στις λύπες. Κι έτσι έπρεπε να είναι, δεν αντιλέγω.
Τι γίνεται όμως όταν όλα τελικά είναι μονόπλευρα;
Όταν τα δικά του θέλω και πρέπει, γίνονται παράλογες απαιτήσεις;
Όταν η παράλογη ζήλεια, του τρώει το μυαλό;
Όταν φαντάζεται δράκους, σε προσβάλλει, σε μειώνει και απαιτεί να μπεις σε γυάλα;
Όταν η απαίτησή του, είναι να μην μιλάς σε άνθρωπο κι αν μιλάς, να μην χαμογελάς.. “για να μην σε παρεξηγήσουν”.
Κι εσύ, μένεις να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας κι εκείνος εκεί, να γκρινιάζει για όλα..
Να δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις και να μην αναγνωρίζει τίποτα.
Ζήλεια, γκρίνια, κι όλο πάλι από την αρχή, εκείνος που κάποτε ορκιζόταν πως θα σου γιατρέψει την ψυχή.
Και κατάφερε τελικά να σου την βγάλει πανηγυρικά.
Άστο αγάπη μου, καιρός να βρω τον εαυτό μου πάλι και μην ανησυχείς, δεν χάνομαι!
Ποτέ δεν χάθηκα.
Πέφτω αλλά σηκώνομαι.
Επιβάλλεται κι εγώ δεν έμαθα να σέρνομαι.
Μαζί σου βέβαια ξεπέρασα και τις αντοχές μου και τις ανοχές μου, αλλά δεν πειράζει.
Πάνω απ’ όλα, καθαρή συνείδηση.
Ήρθε ο καιρός να πάμε παρακάτω, εκεί που δεν θέλουν μόνο να παίρνουν αλλά και να δίνουν.
Απλά είναι τα πράγματα. Αγάπη κι ηρεμία χρειάζεται κι είναι σαν να τα έχεις όλα.
Βλέπεις όταν στο όνομα της αγάπης όλα τα ονομάζεις μπόρα και λες “μπόρα είναι θα περάσει” μόνο που πολλές φορές, η μπόρα, γίνεται καταιγίδα και τα σαρώνει όλα.
Και τότε έρχεται η στιγμή που μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Και η μάθηση, είναι θείο δώρο. Ακόμα κι αν ο πόνος είναι ο δάσκαλός σου.
