Εκείνοι οι γενναίοι, που δίνουν ραντεβού στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

«Μην πιεις πολλά υγρά, όχι πάνω από μισό λίτρο την ημέρα, θα κουραστεί η καρδιά σου»
«Μην τρως γαλακτοκομικά»
«Απαγορεύονται τα ψάρια»
«Απαγορεύονται τα φρούτα και τα λαχανικά»
Αν δεν έχεις ακούσει καμία από αυτές τις φράσεις, να λογίζεις τον εαυτό σου για τυχερό.
Τυχερό γιατί δεν αναμετρήθηκες ποτέ με λέξεις όπως η αιμοκάθαρση, η επικίνδυνη συγκέντρωση καλίου και φωσφόρου.
Να λογίζεις τον εαυτό σου για τυχερό γιατί δεν άκουσες ποτέ τον ήχο του μηχανήματος της αιμοκάθαρσης.
Πέρασε καιρός που έβγαλα από τους εφιάλτες μου αυτόν τον ήχο του μηχανήματος που καθάριζε το αίμα του πατέρα μου στην εντατική, μέχρι που προχθές, μια κουβέντα με την υπέροχη κυρία Σοφία, μου τα θύμισε όλα.
Μόνο που εγώ, το έζησα για μετρημένες 30 μέρες.
Εκείνη, το ζει μια ζωή.
Εκείνη, έχει θάρρος, γενναιότητα κι είναι γεμάτη ζωή!
Ναι, δοκιμάζεται, παλεύει, προσέχει. Κρατά τη ζωή της σε μια κλωστή μα δεν πέφτει!
Δεν επικαλείται το θάνατο για ψύλλου πήδημα και τον κοιτά κατάματα.
«Δεν φοβάμαι το θάνατο, τον σέβομαι κι όταν έρθει η ώρα, καλώς να ορίσει.» μου είπε σε μια από τις πρωινές διαδικτυακές μας καλημέρες.
Γενναία μου, υπέροχη κυρία Σοφία, δεν φοβάστε το θάνατο γιατί έχετε κερδίσει την ζωή.
Με αξιοπρέπεια. Πόσο παράξενη λέξη. Πόσο εύκολα προφέρεται. Πόσο δύσκολα υλοποιείται.
Κι όμως. Με αξιοπρέπεια και θάρρος ζεις όταν έχεις φλερτάρει με τον κίνδυνο.
Όταν δεν ξέρεις την επόμενη μέρα σου τι θα σου ξημερώσει.
Όταν ένα μηχάνημα είναι ο φίλος σου ο κολλητός που σε κρατάει στην ζωή.
Όταν τα «μη» και τα «πρέπει» είναι τόσα που δεν συνηθίζονται.
Αγαπημένη μου, πολύτιμη κυρία Σοφία, που με διασταύρωσες με τη Θεσσαλονίκη άλλη μια φορά, ποιες λέξεις είναι ικανές να υποκλιθούν μπροστά σου και μπροστά σε όλους τους ανθρώπους που δίνετε αυτή τη μάχη;
Πώς να σου πω ότι σε θαυμάζω για τον τσαμπουκά σου, για τις επιλογές σου, για τη γενναιότητά σου και να είναι αρκετό;
Ποτέ δεν θα είναι αρκετό, ξέρεις γιατί;
Γιατί τον πόνο δεν τον άφησες να σε καταβάλει. Κι όλες τις μάχες που δίνεις εσύ κι όλοι σαν εσένα, δεν τις δίνεις με το κεφάλι σκυφτό και μοιρολατρικά.
Γιατί εκεί που κάτι άλλοι, με δήθεν προβλήματα, δήθεν έννοιες, δήθεν πόνους, δήθεν από την κορυφή ως τα νύχια καμώνονται τους χτυπημένους από την μοίρα και τη ζωή, εσύ, πατάς το βήμα σου έτσι που να τραντάζεται συθέμελα η πίστη και η ψυχή του ανθρώπου.
Γιατί όταν κάποιος κάνει αιμοκάθαρση, παίρνει παράταση από την ζωή. Και αυτή την παράταση, ξέρει να την παίξει. Ξέρει να την παίξει γιατί δεν ξέρει πότε θα λήξει. Γι’αυτό και δεν την σπαταλά. Γιατί η παράταση αυτή, μοιάζει με βόλτα στη θάλασσα, Γενάρη μήνα και να σε χτυπά ο Βαρδάρης από παντού. Είναι εκτεθειμένο κάθε κύτταρό σου και φλερτάρεις με το θάνατο. Τον ξεγελάς, του βγάζεις τη γλώσσα, προχωράς! Κι έχεις ένα όπλο εσύ κι ένα ο γιατρός σου.
Εκείνος, το μηχάνημα.. εσύ την ψυχή σου!
Αγαπημένη μου, πολύτιμη μου κυρία Σοφία, φίλη μου, στην ψυχή σου να ξέρεις υποκλίνομαι κι εγώ κι ολοι μας και το μόνο που πρέπει να κάνεις εσύ, είναι να συνεχίσεις να παλεύεις.
Και να εμπνέεις.. και να χαμογελάς..