Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Και έρχεται η στιγμή που το μόνο που θες είναι να φύγεις.
Έτσι απλά, δίχως εξηγήσεις.
Χωρίς πώς και γιατί .
Απλά να φύγεις, δίχως προορισμό και προγραμματισμό.
Γιατί βαρέθηκες.
Δεν υπάρχουν πράγματα καινούργια να δεις, να ζήσεις.
Ο κύκλος πια έκλεισε.
Κι έκλεισε μαζί του χαρές και λύπες.
Όλα μεμιάς μετατράπηκαν σε αναμνήσεις.
Γλυκόπικρες και απόμακρες.
Λες και δεν τις έζησες εσύ.
Λες και κάποιος άλλος τις έζησε στη θέση σου.
Λες και δεν προσπάθησες μέχρι τελικής πτώσης να μείνεις .
Κι όμως!
Δεν ήταν αρκετό.
Εκεί που έσφιγγα τα δόντια και έλεγα μπόρα είναι, εκεί μου έδινες άλλους χίλιους λόγους για να φύγω.
Για να μείνω;
Ούτε έναν.
Εξάντλησες ακόμη και αυτούς που μέσα μου είχα επινοήσει, για να με κάνουν να προσπαθώ.
Κέρδισες.
Ναι, νικητής είσαι.
Τα “σκότωσες” όλα με το σπαθί σου.
Δεν έμεινε τίποτα πια .
Η μάχη έληξε.
Κερδισμένοι και χαμένοι πια προχωρούν σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Μη με ψάξεις!
Για σένα πια δεν είμαι εδώ!
Έφυγα, οριστικά και αμετάκλητα!
Τέλος!