Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Η Άνοιξη τελικά φέτος βιάζεται. Θέλει ίσως να μας φέρει μπροστά στο δίλημμα της Ανάστασής μας.
Ναι δίλημμα όταν δεν έχεις καλά-καλά καταλάβει πως άλλαξε η εποχή.
Οι ώρες, τα ρολόγια τρέχουν να βρουν το στερημένο φως. Αυτό το ανέσπερο που πάντα νικά το σκοτάδι.
Νόμος της Φύσης. Νόμος της Ζωής. Μιας Ζωής που φέρει κινητήριο καύσιμο την αγάπη.
Για αυτήν κι όλα της τα υποκείμενα που περιδιαβαίνουν εδώ πάνω και κυνηγούν τη συμμετοχή τους στα μυστήριά της.
Αυτά όμως τα μυστήρια απαιτούν κατά καιρούς κι ενδοσκόπηση.
Νηστεία στην κακία της ψυχής για το κακό του διπλανού κι όχι στην τροφή που η σάρκα τρέφεται για να κουβαλά τη λαχανιασμενη από το κυνήγι του επιούσιου ανάσα.
Για φέτος λοιπόν λέω να μην νηστέψεις το φαγητό. Να τραφείς μ ο,τι λαχταράς.
Έτσι για τον τσαμπουκά που τόσα χρόνια καταπιεστηκες από την οικογένεια και τα Χριστιανικά ταχα μου ήθη κι έθιμα της Μ. Εβδομάδας.
Φέτος έτσι για αλλαγή λοιπόν λέω να βρεις χώρο μέσα σου. Και χρόνο για να συγχωρέσεις.
Εσένα πρώτα κι όσα μπράβο δεν σου είπες. Όσα σ αγαπώ στέρησες από τον εξουθενωμένο στα πρέπει εαυτό σου. Μετά τον άλλον. Αυτόν που σε πληγωσε, σε άδειασε, σου έδειξε ότι δεν αξίζεις να αγαπιέσαι. Σου ‘δώσε δώρο το μάθημά του, την επίγνωση για το εκεί/ετσι που δεν θες να είσαι!
Ξέρεις, καμιά Ανασταση δεν ήρθε στους αιώνες χωρίς περισυλλογή.
Χωρίς μιαν ανηφόρα σ’ έναν Γολγοθά που όσο κι αν φαίνεται ατελείωτος τελειώνει κάποια στιγμή . Και κορυφώνεται.
Και τα καρφιά πονούν όταν μαρτυρούν τα βάρη όλων όσων κουβαλάς. Όλων όσων επέτρεψες να σου φορτώσουν για να είσαι σύμφωνος με τις αναμονές τους.
Κι όταν θα αποκάμεις να είσαι ο Σωτήρας τους δώσε στον εαυτό σου το δικαίωμα να ξαποστάσει λιγάκι Να αποκοιμηθεί ήσυχα. Για να ανασυνταχθεί και να αναστηθεί λίγο μετά. Νέος, Καινούργιος. Ξαλαφρωμένος γιατί γιατί το μαρτύριό Σου τελείωσε.
Το χρωστάς στον εαυτό σου και σ αυτή τη δύναμη που την ημέρα των γενεθλίων σου σ έσπρωξε από το άχρονο στο εδώ μαζί στην τρέλα μας.
Για να μπορέσεις να ζήσεις τη δική σου Άνοιξη. Να φιλήσεις και να αποχαιρετήσεις όλους τους… Ιούδες της ζωής σου. Και να ζήσεις τη δική σου Λαμπρή. Αυτή που το μαύρο σου θα γίνει ένα με το καταλευκό σου.
Αυτή η ζωή που θα νικήσει τον θάνατο του είμαι Σου. Του καταδικού σου μοναδικά ανεπανάληπτού είναι! Ανεπιστρεπτί…
Καλή Ανά(σ)ταση Συνοδοιπόροι…