Όταν στη ζωή μου εμφανίστηκες εσύ, όλα έμοιασαν να λάμπουν!
Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Πως τα ορίζεις όλα αλλιώτικα, και πως τα πάντα γύρω μου τα ομορφαίνεις τόσο; Για πες μου Άγγελε μου; Πως το κάνεις τόσο μεγάλο θάμα και πως την κάνεις την ζωή μου τόσο έντονα πολύχρωμη; Για πες μου! Μια μέρα, μου είπανε να ζωγραφίσω έναν ουρανό, και του έβαλα το φως των δυο ματιών σου, κι ο ουρανός ξαστέρωσε κι έλαμψε σαν ρουμπίνι. Μου είπανε, να τραγουδήσω ένα τραγούδι, που το αγαπώ πιο πολύ από όλα τ΄ άλλα, κι ο τίτλος του είχε το όνομα σου κι η μουσική τον ήχο της δικιά σου της φωνής.
Μου ζήτησαν να φτιάξω κι έναν κήπο με υπέροχους και σπάνιους ανθούς, και του έριξα μια στάλα απ΄ το άρωμα σου, και για φαντάσου, μάτια μου, ο κήπος γίνηκε με μιας παράδεισος σωστός, γη της επαγγελίας. Μου είπαν ακόμα, να φτιάξω μια ζωή που να έχει ουσία και νόημα, κι όταν εσύ της έλειπες, με θάνατο απόλυτο, πάρα με ζωή φαινότανε.
Μία μέρα αγάπη μου, μου είπανε να φτιάξω ένα όνειρο, κι εγώ με εσένα τ΄ άρχισα και το έκλεισα με εσένα, και τόσο όμορφο όνειρο, στο ορκίζομαι, δεν είχε ματαγίνει στην πλάση ετούτη πάνω.
Μου είπανε να φτιάξω και μια αγάπη, μα όταν δεν ήσουν μέσα της, αγάπη δεν την έλεγες.
Έναν έρωτα σπουδαίο και ζηλευτό, μου είπανε να φτιάξω, που όμοιος τους δεν γεννήθηκε ως τα τώρα, κι έτσι, για να είναι άξιος, απ΄ το δικό σου το κορμί κι απ΄ την δική σάρκα καμώθηκε μονάχα.
Και μία αγκαλιά μου ζήτησαν επίμονα να φτιάξω, κι έβαλα μέσα εσένανε κι εμένα να σε σφίγγω, κι ο Θεός την είδε και την ζήλεψε και φώναξε “να είναι ευλογημένη”! Πως τα ορίζεις τα έξω και τα μέσα μου, πως τα ομορφαίνεις όλα, και πως με εξουσιάζεις, γυναίκα μου, κυρά κι αρχόντισσα μου!