Όταν είμαι μαζί σου, είμαι σπίτι και δε θέλω να σε χάσω ξανά.

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Κοίτα να δεις που είχα προσπαθήσει τόσο να μη σε χάσω και τελικά πάντα τα έκανα θάλασσα.
Κοίτα να δεις που εσύ ήσουν πάντα εδώ ακόμα κι όταν περνούσε τόσος καιρός να σε δω, όμως δεν μπορούσα να το δω.
Κοίτα να δεις που πάντα με έδιωχνες γιατί ένιωθες πως τα χείλη μου ήταν δηλητήριο και η καρδιά μου θα έσπαζε τη δικιά σου.
Όμως, κανείς δεν είναι τέλειος. Και τα περισσότερα λάθη τα κάνουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι. Κι εμείς κάναμε πολλά. Χάσαμε χρόνο να νιώθουμε ξένοι και πληγωμένοι, μακριά ο ένας από τον άλλο.
Αλλά κοίτα μας τώρα.
Απλά κοίτα με στα μάτια και δες την αλήθεια μας.
Όταν είμαι μαζί σου, είμαι σπίτι και δε θέλω να σε χάσω ξανά.
Κοίτα μας τώρα. Εκεί που δεν μπορούσαμε να βρούμε τον τρόπο να είμαστε μαζί, τώρα δεν μπορούμε να χάσουμε ο ένας τον άλλο ούτε μια μέρα.
Κοίτα μας τώρα. Κανείς δεν είναι τέλειος όμως όταν σε χάνω, χάνω τον εαυτό μου και δε θέλω ποτέ να ξανανιώσω πώς πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα.
Οι ψυχές μας ήταν παγωμένες, αλλά κοίτα μας τώρα.
Κάναμε λάθος επιλογές αλλά κοίτα μας τώρα που η τρικυμία τελείωσε και μπορώ να σε απλώνω τα χέρια μου να σε αγγίξω χωρίς να φοβάμαι ότι θα γίνεις φουρτούνα για να με πνίξεις.
Κοίτα μας τώρα που σε περιμένω ό,τι κι αν γίνει χωρίς να θυμώνω γιατί είμαι σίγουρη ότι θα ‘ρθεις.
Κοίτα μας τώρα που χαμογελάμε και έχουμε ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στον κόσμο. Ο ένας τον άλλο. Που μάθαμε ότι ο έρωτας δεν είναι μόνο αγκάθια αλλά και τριαντάφυλλο που ανθίζει μέσα μας και μας γεμίζει ηρεμία, δύναμη και ευφορία.
Κοίτα πόσο σ’ αγαπάω. Πόσο σ’ αγαπούσα από το πρώτο λεπτό. Πόσο θέλω να μένεις. Να σε νιώθω. Να σε τυραννώ γλυκά. Να σε κάνω να γελάς. Να σε ανάβω.
Κοίτα με τώρα που ο θυμός και ο φόβος χάθηκαν από τα μάτια μου και θα δεις πραγματικά. Ξαναγεννηθήκαμε. Από τις στάχτες μας. Και γίναμε αυτοί που πραγματικά είμαστε. Αυτοί που ήμασταν πάντα.
Κοίτα με. Σ’ αγαπώ.