Τόλμα μια νύχτα, να μου πεις πως μ’αγαπάς..

Γράφει η Ιωάννα Βασιλειάδου

Είναι απλό αλλά συνάμα δύσκολο! Στις μέρες μας σπανίζει. Το να τολμάς να δείχνεις τα συναισθήματά σου! Πόση μεγάλη λιποψυχία να νιώθεις και να μην μιλάς! Να μ’αγαπάς και να σιωπάς! Να θέλεις να επικοινωνήσεις, να θέλεις να μιλήσεις, να εκφράσεις αυτό που νιώθεις και να το αποφεύγεις. Το χέρι σου να πηγαίνει στο τηλέφωνο, να θέλεις να στείλεις μήνυμα και να μην το κάνεις…

Να λαχταράς να ανοίξεις την πόρτα και να τρέξεις κοντά μου και να διστάζεις! Αλλά ο δισταγμός δηλώνει δειλία! Και η δειλία δεν ταιριάζει με την αγάπη, με το πάθος! Στον έρωτα είμαστε πολεμιστές, μαχητές! Ο έρωτας είναι πόλεμος! Δεν σηκώνει μέτριες καταστάσεις. Ή του ύψους ή του βάθους! Άνοιξε λοιπόν την πόρτα και τρέξε!

Τρέξε κοντά μου! Τόλμα μία νύχτα να μου χτυπήσεις την πόρτα! Να μου την χτυπήσεις επίμονα κι όχι δειλά, άτολμα! Διεκδίκησε αποφασιστικότητα! Τολμηρά! Δυναμικά! Και να μην θέλω, κάνε με να θέλω! Η ζωή θέλει τόλμη! Και ο έρωτας περισσότερη! Αποφάσισε λοιπόν και χτύπα μου την πόρτα με γλύκα, επιμονή και τόλμη και η πόρτα θα είναι ορθάνοιχτη!

Και μαζί μ’αυτήν και η πόρτα της καρδιάς μου! Κάνε εισβολή λοιπόν στην ενδοχώρα της καρδιάς μου με μια σου μόνο κίνηση! Μία αλλά καθοριστική! Έλα και χτύπα μου την πόρτα! Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς ότι ο “Τολμών νικά”!