Το μόνο που με τρομάζει μόνο, είναι να μην είναι πλέον αργά..

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια.

Πάμε πάλι παρέα, να λύσουμε τα άλυτά μας..
Να γίνουμε οι γιατροί της ψυχής μας..
Γιατί μόνο ο καθένας μόνος του μπορεί να το κάνει αυτό..

Κι αν συζητήσαμε με τους φίλους μας, κι αν κλάψαμε στις αγκαλιές τους..
Το βράδυ στο κρεβάτι μας ήμασταν μόνοι μας.. είμαστε μόνοι μας.
Είσαι εσύ κι ο εαυτός σου.. ξέρεις βαθιά μέσα σου, ξέρεις την αλήθεια.. ξέρεις και τα παραμύθια..

Γιατί δεν το παραδέχεσαι; Έμαθες πλέον να πονάς.. έμαθες πλέον να ζεις με αυτό.. έμαθες να σε ταπεινώνουν, έμαθες να σε μειώνουν.. και μετά; Έμαθες να σ’εκμεταλλεύονται κι ενώ το ξέρεις, συνεχίζεις..

Έκανες φίλο τον πόνο, αγκάλιασες τη μοναξιά..

Δεν θα σου δώσω συμβουλές.. ποια είμαι εγώ να το κάνω αυτό;
Ίδιοι είμαστε..

Κι εγώ στο κρεβάτι μου παρέα έχω εμένα.. και τα λέμε και τα συζητάμε και κλαίμε παρέα με τον εαυτό μου..
Και το ξημέρωμα, κουρασμένοι και οι δυο, αφήνουμε τη ζωή μας στην τύχη..

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε τώρα.. το μόνο που ξέρω είναι πως μια μέρα θα κάνουμε κάτι.. δεν ξέρω τι είναι αυτό.. ξέρω όμως θα γίνει..

Το μόνο που με τρομάζει μόνο, είναι να μην είναι πλέον αργά..