Το δικό μας «μαζί», δεν είχε ποτέ ανάγκη επιβεβαίωσης..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Την πιο ωραία νύχτα μας, δεν την έμαθε κανείς.
Το πιο όμορφο ξημέρωμα δεν βγήκε φωτογραφία, δεν έγινε check in, δεν αποτυπώθηκε πουθενά εκτός από τα χείλη μας.
Την πιο όμορφη στιγμή μας δεν την μοιραστήκαμε με κανένα.
Απαντήσαμε με ένα «καλά» σε όποιον μας ρώτησε πώς ήταν η μέρα μας κι όλα κρύφτηκαν μέσα σε αυτό το «καλά» και σε ένα χαμόγελο που μόνο εμείς ξέραμε τι σήμαινε.
Σε στιγμιαία αγγίγματα μέσα στους πολλούς, κρύψαμε νύχτες ολόκληρες χαραγμένες με σημάδια και μέρες αποδράσεις εκεί που χωράνε μόνο δυο.
Δεν θέλει κοινό ο έρωτας. Είναι βαθιά μοναχικός.
Δεν θέλει παρατηρητές και χειροκροτητές.
Του αρκεί μια στιγμή αληθινή. Μια μυρωδιά μοναδική. Ένα χάραγμα ανεξίτηλο.
Γιατί στο κάτω κάτω, αυτό δεν είναι ο έρωτας;
Το ανεξίτηλο πέρασμα από εκεί που δεν τόλμησε κανείς άλλος να φτάσει.
Μου αρέσει να βλέπω τις φωτογραφίες σου, τις κοινοποιήσεις σου, όλα αυτά που κάνουμε κι οι δυο τις αδιάφορες στιγμές μας.
Γιατί ξέρω όπως το πιο φωτεινό σου χαμόγελο το είδαν μόνο τα μάτια μου.
Την πιο απελπισμένη σου κραυγή την χάραξες μόνο πάνω μου.
Γιατί το «εμείς» δεν είχαμε ανάγκη ποτέ να το επιβεβαιώσουμε.
Ήμασταν, είμαστε, θα είμαστε αυτό το ακατανόητο «μαζί» που οι πολλοί δεν έχουν ιδέα τι θα πει.