Τι να την κάνω την ελευθερία μου αν δεν είσαι εσύ μέσα;

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Μην απορείς λοιπόν γιατί εξαφανίζομαι, γιατί περπατώ μονάχη μου στους δρόμους.
Είναι που μεγάλωσα και με τρώει η περηφάνια.
Περηφάνια που δεν μπόρεσα να αγγίξω ένα κλαδί απ’ την ψυχή σου.
Περηφάνια να μην αντέχω την απουσία σου.
Και παρ’ όλους τους λόγους που έχω για να φύγω, σου ζητώ κι έναν ακόμη, ένα μόνο για να μείνω.
Έναν λόγο που ν’ αγγίξει την ψυχή σου συθέμελα.
Έναν λόγο που να σε ταρακουνήσει και να χτυπήσει το ηλεκτρικό σου πεδίο.
Έναν λόγο που να σε συνταράξει και να βγεις απ’ τον ύπνο του δικαίου.
Γιατί σου είπα ότι κοιμάσαι κι ίσως όταν ξυπνήσεις να είναι αργά.
Ίσως όταν ξυπνήσεις το πουλάκι να έχει χαθεί.
Ίσως όταν ξυπνήσεις να έχει χαθεί η ευκαιρία και να χτυπάς πάλι το κεφάλι σου στον τοίχο.
Άραγε τι σου ζήτησα μωρέ;
Μια αγάπη σαν μαχαιριά σου ζήτησα.
Μια αγάπη αμοιβαία να διαλύσει το μυαλό του εγκεφάλου μου.
Τώρα που καίγεται η επιθυμία μου που είναι;
Τώρα που χάνεται το οξυγόνο μου και δεν μπορώ να αναπνεύσω και πνίγομαι που είναι;
Τι να την κάνω την ελευθερία μου αν δεν είσαι εσύ μέσα;
Τι να τον κάνω τον πόθο μου που χτυπιέται ασύστολα;
Τι να τον κάνω τον έρωτά μου όταν εσύ είσαι μακριά;
Με ποιο όπλο να τραβήξω σκανδάλη όταν δεν μπορώ να συμβιβαστώ και με πνίγει η αγωνία;
Στα πόσα ντεσιμπέλ να ουρλιάξω όταν ξεριζώνεται η καρδιά μου;
Είναι άδικο να παρατηρώ έναν κόσμο αδιάφορο σε ευαισθησία, σε αγάπη, σε έρωτα.
Είναι άδικο για εμένα μωρέ, γιατί έχω τόση αγάπη μέσα μου και κουρελιάζεται κάθε μέρα, αντί να εκρήγνυται.
Ένα λόγο λοιπόν σου ζητάω.
Έναν λόγο για να έχω να παλέψω.
Μα απ’ την άλλη τα αγρίμια παλεύουν μόνο αν υπάρχει λόγος, όπως πολύ σωστά είπε η Λούνα Σιρανό.
Δεν μου άφησες όμως λόγο να υπάρχει, λόγο να πρέπει να διατάξω την περηφάνια μου