Την τελευταία αγκαλιά, δεν την νιώσαμε..

Γράφει η Μαρία Κυπραίου 

Ήθελα μια βόλτα να ξεχαστώ και ο δρόμος με έβγαλε σε εκείνη την θάλασσα που πρωτογνωριστήκαμε. Πέρασαν οι μήνες σαν νερό μα δεν ξέχασα. Πάρκαρα το αμάξι και κατέβηκα. Είχα καιρό να νιώσω αυτή την αλμύρα στο πρόσωπο μου. Βλέπεις αυτός ο περιορισμός τόσων μηνών με τρέλανε.

Μόλις κατέβηκα τα λιγοστά σκαλιά είδα κάποιον που σου έμοιαζε αλλά όχι πολύ. Καθόταν στην άκρη του γιαλού και είχε νευρικότητα αλλά δεν έδωσα σημασία. Κάθισα και εγώ στη δροσερή άμμο, ψαχούλεψα λίγο τη μοβ τσάντα, έβγαλα από μέσα τη φωτογραφία μας και την αγκάλιασα σφιχτά αλλά γεμάτη αμηχανία.

Αγκάλιαζα ένα άψυχο αντικείμενο που έκρυβε μέσα του όλη την ψυχή μου. Τότε ξαφνικά εμφανίστηκες μπροστά μου και ψέλλισες το όνομα μου. Μέχρι να καταλάβω ότι είσαι ό ίδιος άντρας που καθόταν στην άκρη της θάλασσας πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα.

Σε κοίταξα για λίγο και ταράχτηκα. Ήσουν τόσο διαφορετικός. Ίδια καθαρά και περιποιημένα ρούχα που έρχονταν κόντρα με τα αξύριστα μούσια και τα λαδωμένα και ατημέλητα μαλλιά σου. Φαινόσουν τόσο κουρασμένος, σαν
να είχες να κοιμηθείς βράδια και τα χέρια σου ήταν πιο γδαρμένα από την τελευταία φορά που σε είχα δει.

Απέφευγες κάθε οπτική επαφή σαν να έκρυβαν τα μάτια σου χίλια μυστικά και παρέμενες σε απόσταση. Παρόλο που με φώναξες ήσουν τουλάχιστον ένα μέτρο μακριά μου.

Φώναξα τότε το όνομα σου στην απόλυτη ησυχία και η ανάγκη μου να σε αγκαλιάσω έγινε τόσο μεγάλη που σε πλησίασα με ένα και μόνο βήμα μα η αμυντική σου στάση απέκοψε όλες τις προσδοκίες που είχα για αυτή την αγκαλιά.

Συγγνώμη ψέλλισα και έτρεξα μακριά.