Την παράσταση του χωρισμού, πρέπει να την ζήσεις μέχρι την τελευταία πράξη.

Γράφει ο Ανώνυμος

Κάθε χωρισμός είναι ένα ταξίδι, που δεν το γλυτώνεις. Πρέπει να το ζήσεις απ την αρχή μέχρι το τέλος. Κάθε λίγο έχει κι από μια στάση. Σε κάθε στάση σε περιμένει και μια παράσταση. Μια παράσταση έτοιμη υπερπαραγωγη, που είναι μόνο για εσενα, σαν ένα μεγάλο μιούζικαλ χωρισμένο σε πολλα επεισόδια.

Το πρώτο επεισόδιο προσφέρει τρελή ένταση. Η μουσική είναι στο τέρμα. Δράμα, φωνές, θυμός. Σε βάζει για τα καλά στο κλίμα για το τι θα ακολουθήσει. Και το ταξίδι ξεκιναει γεμάτο αγωνία για το πώς θα τελειώσει.

Στις πρώτες παραστάσεις, φεύγεις διαλυμένος. Σμπαραλιασμένος. Με δάκρυα στα μάτια κάθε φορά. Δε θέλεις να δεις αλλα. Αλλά το μπουρδελο, το τρένο του χωρισμού δε σταματάει.
Ο οδηγός του, σου κλείνει το ματι και σου γελάει πούστικα. «Θα το δεις όλο φίλε». Κι εσύ συνεχίζεις.

Ο μόνος επιβάτης σε ένα τεραστιο τρένο που σε οδηγεί από παράσταση σε παράσταση. Μετά από κάθε φιναλε καταλαβαίνεις ότι τελικά κάπου σε παει όλο αυτό. Δεν κλαις πλέον. Εισαι στα μισά περίπου. Έχεις μόνο θυμό. Ανάβεις το ένα τσιγάρο πίσω απ το αλλο και μουρμούρας μόνος ακούγοντας τη μουσική από πίσω.

Σε βλεπεις στον πρωταγωνιστή και σχεδόν χαμογελάς. Το τρένο συνεχίζει. Επίπονο ταξίδι.. Αλλά όσο φτάνεις στο μεγάλο φιναλε αρχίζεις να καταλαβαίνεις γιατί έπρεπε να τα δεις όλα. Χαμογελάς ειρωνικά πια σε κάθε παράσταση. Και σιγά σιγά αυτοσαρκαζεσαι. Θέλεις μέχρι και ποπ κορν για να παρακολουθήσεις. Και οταν επιτέλους το τρένο σταματάει και σφυράει για τελευταία φορά, ο οδηγός σου κλείνει το ματι και σε χαιρετάει. «Απόλαυσε το»

Κι εσύ κάθεσαι χαμογελαστός να παρακολουθήσεις. Με ένα τσιγάρο, μια μπυρα, και την αγαπημένη σου πλέον εισαγωγή της παράστασης.
Μειδιαζεις λίγο λυπημένα, αρχίζει.
Και το τέλος το γράφεις εσύ. Οι ηθοποιοί κρέμονται απ την τελευταία σου κουβεντα για να κλείσει η αυλαία.
Κι εσύ κοιτάς για λίγα δευτερόλεπτα. Υποκλίνεσαι πρώτος, γυρνάς την πλάτη, κι όπως βαδίζεις αργά για την έξοδο, μονολογείς..
Αντίο..