Την μισείς επειδή δεν μπορείς να την έχεις.

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Την μισείς επειδή δεν μπορείς να την έχεις. Κι όμως ήταν επιλογή σου να μην είναι προτεραιότητά σου.
Τη μισείς επειδή την έχασες κι όμως ήταν επιλογή σου να την εγκαταλείπεις ξανά και ξανά ή να την διώχνεις άμεσα ή έμμεσα με τη συμπεριφορά σου.
Τη μισείς που έλεγε κάποτε όχι ενώ εσύ ήσουν αυτός που δεν είχες χρόνο να της δώσεις. Εσύ δεν ανέχεσαι το αίσθημα και δεν της πρόσφερες σιγουριά και τρυφερότητα. Εσύ την πίεζες για πράγματα που δεν άντεχε, εσύ φερόσουν σαν μαλάκας και την τρόμαζες.
Και φταις που δεν σε εμπιστεύεται ή δεν ανυπομονεί να σε δει αφού δεν μπορεί να ζητήσει τίποτα. Ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα φιλί, ούτε οι δυο σας μακριά από τους φίλούς σου.
Και τη μισείς επειδή την θέλεις όμως θες να είσαι αλλού και τη θες με όρους που συνεχώς της βάζεις και την κάνουν δυστυχισμένη.
Την έχασες από δική σου επιλογή. Αυτή απλά προστάτευε τον εαυτό της. Αν δεν έχεις το χρόνο και τα αισθήματα που της αξίζουν μείνε μακριά της. Αν θες να την πληγώσεις πάλι απλά για να γίνει το δικό σου εκθέτοντάς την μείνε μακριά της. Αν την θεωρείς χαζή μείνε μακριά της. Αν δεν μπορείς να τη σεβαστείς και θα τη ρίξεις πάλι στους λύκους για να διασκεδάσεις μείνε μακριά της.
Μπορεί να τη μισείς γι’ αυτό που είναι, όμως, είσαι απλά αχάριστος και εγωιστής και θα έπρεπε να μισείς τον εαυτό σου που την έχασες. Γιατί αυτή είχε τη δύναμη και το θάρρος να σε αγαπήσει άνευ όρων… και το ξέρεις.