Τελικά δεν είχες θάρρος, θράσος είχες!

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη

Δεν έχει περάσει μέρα που να μην σε σκεφτώ, μέρα που να μη θυμηθώ το τρόπο που μου φέρθηκες. Υπάρχουν στιγμές που το τελευταίο μήνυμα που έλαβα από εσένα σκάει σαν πυροτέχνημα μπροστά μου και μου υπενθυμίζει πόσο λίγο μου φέρθηκες μπροστά στο πολύ που σου έδωσα.
Ένα μήνυμα τόσο τυπικό, τόσο στεγνό, τόσο ξένο που δεν αντικατόπτριζε τη σχέση που είχαμε μεταξύ μας.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που προσπάθησα να σου δείξω ότι εγώ ήμουν εκεί και θα ρίσκαρα πολλά για να κάνουμε αυτό το μαζί αληθινό. Σου έδειξα με χίλιους τρόπους ότι ο έρωτας δεν χτίζεται στα μη και στους δισταγμούς, δεν περιβάλλεται από δειλία αλλά εσύ ήσουν γεμάτος από αυτά.
Είχες όλα αυτά και αντί να απομακρυνθείς, εισχώρησες στη ζωή μου και τα αποδιοργάνωσες όλα και στο τέλος έμεινα μόνη μου να προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά. Μετά από όλα αυτά εγώ ψάχνω απαντήσεις στις δικές σου ανασφάλειες που δεν χρωστούσα σε τίποτα να τις κουβαλάω μέχρι το τέλος.
Τελικά δεν είχες θάρρος, θράσος είχες! Θράσος που μαζί με τη δειλία σου μας κατέστρεψαν και σκότωσαν κάτι όμορφο που δεν πρόλαβε να ξεκινήσει. Μείνε λοιπόν με αυτά και άσε αυτούς που ξέρουν να ζήσουν να το κάνουν μακριά από εσένα