Στο πήγαινε έλα ξεχωρίζει η ψυχή το αληθινό.

Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα

Στα πήγαινε έλα , η ψυχή ξεχωρίζει το αληθινό. Ταξίδεψα για χρόνια εκείνη την εποχή. Επέλεγα πάντα το φθινόπωρο και κλείδωνα τον καιρό και την υγρασία όλους τους μήνες. Αγαπούσα το φθινόπωρο, αυτή την γλυκιά δροσιά να ξεκινάει από την ψυχή και να στεγνώνει τα χείλη. Έβαζα την ζωή μου σε θέσεις δεύτερες να έχω την επιλογή να φεύγω χωρίς ενοχές και άλλες πάλι σε πρώτες, να νομίζω πως το αξίζω. Πάντα δίπλα στην έξοδο να είμαι από τους πρώτους και κάποιες φορές ίσως στη μέση με τους τελευταίους , να πείθω τον εαυτό μου πως έχω ακόμα χρόνο. Το σούρουπο έχει πάντα την θλίψη ενός ατελείωτου χωρισμού αν με ρωτήσεις. Πολλές φορές να χάνω τον δρόμο, συνέχισα. Το ταξίδι να ξεκινάει κάθε φορά και από αλλού, μπερδεύτηκα . Κατέβαινα σε σταθμούς χωρίς να ξέρω. Ρωτούσα τους περαστικούς για εσένα. περίμενα εσένα. Άλλοτε να ελπίζω πως θα φανείς, με έβρισκε το ξημέρωμα σε κάποιο παγκάκι , να γυρίζω απότομα σε κάθε θρόισμα. Λες και μου μιλούσες. Μου φάνηκε πως κράτησε αιώνες , να σε αναζητώ.
Μεγάλωνα τις μέρες, να έχω κάτι να ελπίζω. Μα γέρασε το μυαλό στην αναμονή. Πέθανα και γεννήθηκα τόσες φορές. Να δίνω ευκαιρία στον εαυτό μου να σε κερδίσει ξανά από την αρχή, μα δε φάνηκες.
Έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια ,να νιώθω βολικό το άβολο. Επάνω σε βρώμικα σεντόνια με ξένα σώματα αφού το μόνο δικό μου είχε κάτι από εσένα. Και το πρωί πάλι από την αρχή, δεν ηρέμησα την ψυχή μου .Ένα ρούχο βιαστικό σε μια βαλίτσα, άλλαξα ζωές . Άλλαξα πρόσωπα.
Ο καιρός περνούσε και εγώ με μισές λέξεις στο στόμα ,δε σταμάτησα.
Σε περίμενα να ‘ρθεις . Γκρέμιζα ό, τι καινούργιο πήγαινε να αρχίσει. Το ξερίζωνα από μέσα μου , πριν ανθίσει και σ’ αρνηθώ. Ταγμένη σε εμάς. Να μεγαλώνω τα παιδιά που δε προλάβαμε . Πόσο σου μοιάζουν. Να περνάω τις γιορτές με τους δικούς σου. Εκείνη την εκδρομή που ετοιμάζαμε, μα δεν έγινε ποτέ. Ακούω ακόμα τα γέλια σου στα αυτιά μου . Με πικρή γεύση στα χείλη ,με το ζόρι καταπίνω.
Κάθε πρωί να με βρίσκει και αλλού.
Χρόνια μακριά από το σπίτι . Έχω ξεχάσει τον δρόμο. Σα χαμένη, με πανικό να με ρουφάει η μοναξιά.
Τελευταία στάση. Κάπου ελπίζω. Έχασα τις αποσκευές στην διαδρομή και τον σκοπό. Σε ένιωσα μέσα στο πλήθος. Δε μπορεί να είδα λάθος. Χαμένη κι εσύ μέσα στην μάζα, στους πολλούς. Σάστισα. Πέρασες από μπροστά μου μα ούτε κοίταξες. Σε πλησίασα ,μα δεν είχα φωνή πια.
Αλλάξανε οι άνθρωποι, ξεχνάνε για να μη πληγώνονται. Δε σε παρεξηγώ.
Στο πήγαινε έλα ξεχωρίζει η ψυχή το αληθινό.