Στα όνειρα των μεγάλων, δεν έβαλα ψυχή!
Γράφει ο Libertatem ExAnimo
Αν είχα την επιλογή να πήγαινα πίσω, θα ήταν όταν ήμουν μικρός. Τότε που η καθημερινότητά μου, ήταν το όνειρό μου. Δεν είχα ανάγκη να ονειρευτώ, δεν είχα ανάγκη τις ανάγκες που σου δημιουργούν όταν μεγαλώνεις!
Ναι, μικρός, δεν ονειρευόμουν.
Έβλεπα, αλλά δεν ονειρευόμουν. Έπαιζα αλλά δεν ονειρευόμουν, γιατί ζούσα και δεν χρειαζόταν να ονειρευτώ ότι το όνειρο είναι να ζεις την στιγμή!
Την δικιά σου στιγμή, όχι των άλλων.
Δεν με απασχολούσε τίποτα! Έχω μυαλό, χέρια, δύναμη και χρόνια, γιατί να ονειρευτώ;
Όταν ονειρεύεσαι, χαλάς τ’ όνειρο του σήμερα. Χαλάς στιγμές, χαλάς θέλω, χαλάς ζωή..
Υπήρχαν μόνο “θέλω”.
Μέχρι που ήρθαν οι μεγάλοι, για να μου μάθουν να ονειρεύομαι όπως αυτοί, για μια γκόμενα, ένα αμάξι, μια καλή δουλειά, ένα σπίτι, ταξίδια και λεφτά.. πολλά λεφτά!
Τότε ξαφνικά, διαπίστωσα ότι η πόλη είναι γκρι, η θάλασσα βρώμικη και ο ουρανός χωρίς αστέρια.
Και φώναξα, αλλά κανένας δεν με άκουσε! Δεν είναι δίκαιη ανταλλαγή!
Ονειρεύτηκα ό,τι θα ήθελαν! Και..
Και μεγάλωσα! Και στα όνειρα τους, δεν έβαλα ψυχή!
Και ξαναφώναξα! Κι ας μη με άκουγε κανείς!
Και η πόλη, ξαναπήρε χρώμα. Η θάλασσα καθάρισε, κι ο ουρανός έχει αστέρια. Κι όλα αυτά, ξαναγίνανε δικά μου!
Πόλη μου! Θάλασσά μου! Ουρανέ μου!