Σε λυπάμαι, που ακόμα δεν έμαθες να σε αγαπάς..

Ζήσε, Αγάπα, Γέλα!

Γράφει η Γεώρα

Δεν σου κρατάω κακία. Σε μίσησα αρκετά. Βλέπεις ήταν από τις φορές που άφησα τον εαυτό μου να ξεπεράσει τα όρια. Ειρωνεία, να τα ξεπεράσει για να σε μισήσει και όχι για να σε αγαπήσει.

Δεν σου κρατάω πλέον ούτε παράπονο. Μέχρι και αυτό κατάφερες, να μην μείνεις στη σκέψη μου ούτε ως ένα μικρό παράπονο. Ένα πράγμα δεν μπορούσα να εξηγήσω, γιατί σου έδινα ευκαιρίες, γιατί ήλπιζα πως κάτι θα αλλάξει.

Ύστερα κατάλαβα πως δεν τις έδινα σε εσένα, αλλά σε εμένα. Σε κάθε ευκαιρία που σου έδινα, σε κάθε ελπίδα που δημιουργούσα με την πεποίθηση πως θα αλλάξεις και θα καταλάβεις, τις έδινα απλόχερα σε εμένα γιατί κατά βάθος ήξερα πως δεν θα άλλαζες. Μα ήταν που είχες κάποια στοιχεία τόσο όμορφα μέσα σου που με έκαναν να πιστεύω.

Βλέπεις όμως, ότι καλλιεργείς, αυτό γίνεσαι. Και εσύ είχες φως, μα δεν το άφηνες να βγει στην επιφάνεια. Και εγώ το ήξερα. Και αυτό με θύμωνε. Που δεν άλλαζες ενώ μπορούσες. Βάρβαρο να ξέρεις πως ο άλλος απέναντι σου φέρει ομορφιά και να μην την αφήνει να εμφανιστεί.

Και όσο το ήξερα, τόσες ευκαιρίες έδινα, σε εμένα! Γιατί σε κάθε ευκαιρία σε διέγραφα γλυκά.

Ήξερα πως θα έρθει η απογοήτευση και πάλι. Το γνώριζα. Όμως ήθελα να με διαψεύσεις μία μόνο φορά. Και δεν το έκανες. Και την ημέρα που δεν σου έδωσα και άλλη ευκαιρία ήταν και εκείνη που δεν χρειαζόταν να δώσω σε εμένα, γιατί πλέον σε είχα διαγράψει χωρίς να με πονέσω. Και τελείωσε όλο αυτό μονάχα με ένα βλέμμα και μια σιωπή.

Δεν σε μισούσα, δεν σου κρατούσα κακία, ούτε παράπονο. Το μόνο που ίσως ακόμα με κάνει να αναρωτιέμαι είναι γιατί κάποιοι βυθίζονται στο λίγο.

Ίσως μέχρι εκεί να μπορούσες. Ίσως μέχρι εκεί να ήθελες. Και σιγά σιγά αρχίζω και τίποτα δεν μου φαίνεται περίεργο. Η αχαριστία δεν με εντυπωσιάζει πλέον. Σαν να την συνήθισα. Έχω ωριμάσει. Έτσι είναι οι άνθρωποι.

Μέχρι εκεί μπορούν. Και όσοι θέλουν το παραπάνω στον έρωτα πρέπει να γνωρίζουν πως θα χρειαστεί να ρισκάρουν και να περπατήσουν πρώτα με την μοναξιά τους παρέα. Να μάθουν εκείνους και να τους αγαπήσουν. Να μισήσουν και να συγχωρήσουν τον εαυτό τους. Και ύστερα να ερωτευθούν.

Ίσως αυτό να ήταν το πρόβλημα, εσύ δεν είχες δεχτεί εσένα, πως μπορούσες να λάβεις αγάπη;

Δεν γίνεται να κολλήσει ένα ολόκληρο με ένα μισό. Είναι άνισο και άδικο να προσπαθείς να αγαπήσεις δύο άτομα ταυτόχρονα, γιατί ταυτόχρονα θα τους πληγώσεις.

Θα πληγώσεις τον εαυτό σου, διότι θα προσπαθείς να του δώσεις αγάπη και ταυτόχρονα και τον άλλον άνθρωπο που στέκεται δίπλα σου επειδή δεν θα μπορείς να του δώσεις όση αγάπη θα ήθελες.