Πότε χάσαμε την ενσυναίσθησή μας; Για πού ταξίδεψε η ευαισθησία μας;

Γράφει η Σπυριδούλα Σγούρου

Είναι απόγευμα, ο Αύγουστος φτάνει στο τέλος του. Καθισμένη στο κρεβάτι μου ακούω τον άνεμο που φυσάει έξω. Ακόμα ένα καλοκαίρι που τελειώνει. Τι κρίμα που δεν το έζησα, δεν το κατάλαβα.
Έτσι όπως δυναμώνει ο άνεμος, κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τη θάλασσα. Τα κύματα να σκάνε με ορμή στην ακτή. Πόσο θα ήθελα να ήμουν τώρα εκεί! Τι να γίνει όμως! Αφήνω το χρόνο να κυλήσει , ελπίζοντας πως του χρόνου όλα θα είναι αλλιώς.
Σύντομα θα περάσουμε στο Φθινόπωρο! Κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή. Παράξενη εποχή. Καταστροφές, πανδημία, εγκλήματα, αγωνία για το αύριο. Και φυσικά, ο καθένας να βιώνει το δικό του μαρτύριο, να ανεβαίνει το Γολγοθά του!
Τι ωραία που θα ήταν να υπήρχε ένα χάπι για τον πόνο του άλλου! Δυστυχώς όμως , δεν υπάρχει! Ούτε χάπι, ούτε ανιδιοτέλεια!
Πώς έγιναν έτσι οι άνθρωποι! Κατανοώ πως όλοι μας τραβάμε τα ζόρια μας. Μα ξεχάσαμε να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου!
Δεν έχουν όλα να κάνουν με την ύλη αυτή καθαυτή! Υπάρχουν φορές όμως , που ίσως ξεχνάμε τα σημαντικά! Παρασυρόμαστε και δεν σκεφτόμαστε πως ίσως κάπου , υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να παλέψουν για να σταθούν στα πόδια τους. Που δεν είναι αριθμοί, αλλά ψυχές! Που κοιμούνται και ξυπνάνε με την ελπίδα ,πως κάποιος θα καταλάβει, θα νοιαστεί για αυτούς. Αδυνατούμε να δούμε πως δίνουν μάχη με το χρόνο! Θεωρούμαι πως η υπομονή τους, είναι ανεξάντλητη!
Δεν είναι έτσι όμως! Ο χρόνος για αυτούς τους ανθρώπους μετράει και κάθε λεπτό είναι σημαντικό για την ύπαρξη τους! Κάποια στιγμή λοιπόν πρέπει να θέσουν όρια! Επειδή αν δεν το κάνουν αυτοί, κανείς άλλος δεν θα το κάνει για αυτούς! Αυτοί οι άνθρωποι δεν κρατάνε κακία!
Κάνουν αυτό που πρέπει, έχοντας δώσει τις ευκαιρίες που είχαν υποσχεθεί! Δεν φοβούνται να προχωρήσουν. Έχουν τη συνείδηση τους ήσυχη. Επίσης έχουν και αξιοπρέπεια, είναι περήφανα πλάσματα , δεν ζητιανεύουν ,δεν θέλουν να πάρουν κάτι που δεν δικαιούνται!
Ζητάνε το αυτονόητο και αν δεν μπορείς να τους καταλάβεις δεν πειράζει! Δεν αντιδρούν άσχημα στις βαριές κουβέντες και τον εγωισμό, γιατί δεν είναι μαριονέτες κανενός! Αν δεν μπορείς να μπεις στη θέση τους , τότε σου εύχονται τα καλύτερα και παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους! Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς περιττές εξηγήσεις!
Δεν καταλαβαίνουν από απειλές! Ξέρουν ότι έχουν δίκιο και αν ποτέ βρεθείς στη θέση τους, που δεν θα το ευχηθούν ποτέ, αυτοί δεν θα διστάσουν , να σου δώσουν το χάπι για τον πόνο του άλλου!
Βλέπεις ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα , όπου μπορούν να βάλουν προτεραιότητες και για αυτούς η μέγιστη προτεραιότητα είναι οι άνθρωποί τους!