Πόσο θα κράταγε νομίζεις το παραμύθι;

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

Ξέρεις, δεν αγαπούν οι άνθρωποι μόνο όταν αγαπιούνται. Το αμοιβαίο είναι το ιδανικό, δεν είναι όμως πάντα εφικτό. Δεν γίνεται να παίρνουμε πάντα όσα συναισθήματα θα θέλαμε, δεν γίνεται να νιώθουν πάντα οι άλλοι όπως εμείς γι’ αυτούς.

Ήξερα πως δεν νιώθεις όπως εγώ. Ήξερα πως τα δικά μου “θέλω” δεν συναντούσαν τα δικά σου. Ήξερα, μα ήλπιζα πως με τον καιρό θ’ αλλάξουν όλα, πως σιγά σιγά θα αφεθείς και θα νιώσεις όσα νιώθω. Ήλπιζα πως με τον καιρό θα γελούν και τα δικά σου μάτια όταν με κοιτάζουν.

Ήλπιζα; Όχι μωρό μου, δεν ήλπιζα, εθελοτυφλούσα. Κορόιδευα τον εαυτό μου για να κερδίζω στιγμές μαζί σου. Στιγμές που ήξερα καλά πως ήταν δανεικές. Στιγμές που ήξερα καλά πως δεν μου ανήκαν, γιατί όσο κι αν είχα το κορμί σου δίπλα μου, το μυαλό και η ψυχή σου ήταν αλλού. Πόσο ταπεινωτικό ν’ ανέχομαι το λίγο, από τον φόβο του τίποτα… 

Πόσο να κρατήσει το ψέμα; Έφυγες. Έφυγες κι ήταν προδιαγεγραμμένη απ’ την αρχή η πορεία, όσο κι αν προσπαθούσα να πλανέψω την καρδιά μου. Γιατί το μυαλό ήξερε, πάντα ξέρει. 

Πόσο να κρατήσει το ψέμα; Πόσο να κρατήσει το παραμύθι; Έφυγες. Έφυγες και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς…