Πρόσεχε πού χαρίζεις το χάδι σου, γιατί μπορεί να το μετανιώσεις

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Είναι και εκείνοι που έρχονται να σε αγκαλιάσουν, για να σου πάρουν κάτι. Είναι και εκείνοι που δεν ζητούν τίποτα και σε αγκαλιάζουν πραγματικά, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς τίποτα από όλα εκείνα που δεν ταιριάζουν στα χάδια τα αληθινά. Εκείνα που μοσχοβολούν αγάπη και νοιάξιμο.

Ναι αγάπη μου, νοιάξιμο. Από εκείνο που δεν πήρες ποτέ και δεν το ξέρεις. Ένα γιατρικό που προέρχεται από εκείνους που σε αγαπούν και δεν κοστίζει τίποτα από όλα εκείνα τα άψυχα πράγματα. Ένα γιατρικό με ψυχή και ζωή, που παίρνει μαζί του όλα σου τα σπασμένα κομμάτια ακόμα και αν δεν σε κάνει καλά.

Ακόμα και τότε όμως, ξέρεις πως έχεις ένα χάδι για να μπορέσεις να σταθείς σε όλα τα δύσκολα που θα σου φέρει η ζωή. Και στα χειρότερα, ακόμα και σε εκείνα που θα σε σπάσουν και θα σε κάνουν να πρέπει να ξαναγεννηθείς μέσα από τις στάχτες σου, που μυρίζουν σαπίλα και κλεισούρα.

Εκεί να μένεις! Να φεύγεις από τα χάδια σαν αγκάθια, που σου τρυπούν το κορμί και το μόνο που θέλουν είναι να σε ξεζουμίσουν παίρνοντάς σου ό,τι καλό έχει μείνει μέσα σου. Που μένουν μαζί σου γιατί έχουν ένα σκοπό. Έχουν πάντα να πάρουν κάτι δικό σου, το πολυτιμότερό σου, το νοιάξιμό σου.

Το νοιάξιμό σου που είναι μοναδικό και τους κάνει να αισθάνονται σαν να γεννήθηκαν ξανά. Σαν να μην έχουν πια πόνο μέσα τους, γιατί το χάδι σου είναι πραγματικό, αληθινό για εκείνους που αγαπάς. Μην τους αφήνεις να σου τα πάρουν όλα και να βγάλουν από μέσα σου τον διάβολο που κρύβεις.

Όσο δίνεις, μα δεν παίρνει, αδειάζεις, μην μπορώντας να επιστρέψεις πίσω σε εκείνο που ήσουν κάποτε. Σε εκείνο που με κόπο έφτιαχνες για να μπορέσεις να δίνεις απλόχερα την ψυχή σου σε εκείνους που αγαπάς. Πόσο ακόμα θα αντέξεις νομίζεις να σε αδειάζουν και εσύ να είσαι εκεί μην μπορώντας να “κλέψεις” ένα χάδι τους! Πόσο ακόμα…