Ποιος σου είπε ότι η αγάπη πρέπει να είναι δύσκολη και να πονάει;

Γράφει η Αριάδνη.

Με εκνευρίζουν οι σχέσεις εξάρτησης.
Αυτές που είναι μέσα στη στεναχώρια με ελάχιστες στιγμές ευτυχίας κι εσύ μένεις πεισματικά γιατί τα συναισθήματά σου είναι πολύ έντονα· αυτή είναι η δικαιολογία σου. Βάζεις ένα “Σ’αγαπάω” μπροστά κι από πίσω τρέχεις.

Τρέχεις να αποδείξεις τι; Σε ποιόν; Σε σένα, ότι ξέρεις να αγαπάς, ότι αντέχεις; Στον άλλον, ότι αξίζεις να αγαπηθείς;
Βάζεις ένα καροτάκι μπροστά σου, μια πεποίθηση, μια εμμονή, μια φαντασίωση (όπως θες πες το) για το πώς θα μπορούσατε να είστε ευτυχισμένοι μαζί και κουτρουβαλιέσαι ξοπίσω του στην προσπάθειά σου να το φτάσεις. Τρέχεις, πέφτεις, ματώνεις, σηκώνεσαι, ξανατρέχεις και πάλι από την αρχή. Αμέτρητες φορές.
Κι όλα αυτά στο όνομα της αγάπης..

Χαζομάρες.

Και ποιος σου είπε εσένα ότι η αγάπη πρέπει να πονάει;
Πού το είδες γραμμένο πως όταν αγαπάς και αγαπιέσαι, υποτίθεται, θα πρέπει να περνάς των παθών σου τον τάραχο για λίγες στιγμές ευτυχίας; Ότι θα πρέπει να “πληρώνεις” τα χαμόγελα με δάκρυα και τα όνειρα με εφιάλτες;

Όχι ψυχή μου. Η αγάπη είναι δοτική, γεμάτη ενσυναίσθηση, κατανόηση, αποδοχή και συγχώρεση. Η αγάπη αγκαλιάζει ολόκληρο το είναι σου και γαληνεύει την ψυχή σου. Κι αν αυτό δεν το νιώθεις, τότε σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι ο ένας και μοναδικός δικός σου άνθρωπος.

Μπορεί απλώς να μη σ’αγαπάει ή μπορεί να μη σ’αγαπάει με τον τρόπο που εσύ καταλαβαίνεις.
Άσχετο. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Δυστυχία.
Και το να μένεις μέσα σε μια τέτοια σχέση δεν είναι απόδειξη αγάπης αλλά εξάρτησης.
Και με εκνευρίζουν οι σχέσεις εξάρτησης, στο είπα;