Πήρα την ζωή στα σοβαρά και δεν της άξιζε!

Γράφει ο Libertatem ExAnimo

Άργησα να καταλάβω ότι η ζωή είναι το διάλειμμα. H ζωή είναι το παιχνίδι που ψάχνει ένα παιδί όταν κλείνει το βιβλίο. Eίναι ένα υπέροχο πρωί που λες “όχι σε αυτά που σε αναγκάζουν να ακολουθήσεις. Eίναι ένα ασταμάτητο ταξίδι, ένα τόξο με πολλά χρώματα. Όχι, δεν είναι το ουράνιο τόξο, δεν είναι οφθαλμαπάτη. Είναι το τόξο, που σημαδεύει το χρώμα που τολμάς να βάλεις στην ψυχή σου. Eίναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας, που βλέπεις να έχει ο ουρανός και η θάλασσα όταν ενώνονται.

Άργησα πολύ!
Είχα σπάσει πολλούς κρίκους από της αλυσίδες μου, αλλά ήταν πολλές και δεν κατάφερα ποτέ να μείνω ελεύθερος. Τώρα περιμένω την δεύτερη ευκαιρία. Tην δικιά μου δεύτερη ευκαιρία. Ο κρίκος θα είναι ένας και δεν θα ενωθεί ποτέ με άλλους! Δεν θα επιστρέψω ποτέ να γίνει αλυσίδα.

Ο δικός μου ο κρίκος δεν θα σπάσει ποτέ! Ο δικός μου ο κρίκος θα είναι γερός, γιατί θα δημιουργηθεί από εμένα και από εσάς μόνο.
Ο δικός μου ο κρίκος, οι δικοί μου άνθρωποι!