Με διέλυσες. Τελείωσα, τερμάτισα. Δε νιώθω τίποτε απολύτως. Με άδειασες γαμώτο.
Πάνω σε αυτό το ρημάδι το κρεβάτι χάνω τη ζωή μου. Πάνω σε αυτό το κρεβάτι μας, πάνω σ’ αυτό, με στέλνω στον άλλο κόσμο.
Στο διάολο να πάω θέλω, μπορώ; Μου φύτεψες μια πυρωμένη σφαίρα στο κεφάλι, μια πληρωμένη σφαίρα, με τα λόγια σου.
Αυτά τα λόγια σου, που πάντα τα έπαιρνα στα σοβαρά, τα πίστευα, τα προσκυνούσα, τα είχα οδηγό και φυλαχτό.
Τώρα με καις με τη σιωπή σου. Χαράζεις το σώμα μου επιδέξια με δεκάδες μαχαίρια.
Έτσι μεταφράζεται η αγάπη σου.. μια αγάπη που τη φύλαξα, την προφύλαξα, τη μεγάλωσα, σαν μικρό παιδί.
Πάρε πίσω τα “όνειρα” και το “μέλλον”, λοιπόν, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν τα έδωσες αληθινά.. τα πλήρωσα, όμως, πολύ ακριβά, σαν να ήταν ο πιο πολύτιμος θησαυρός..
Δώσε μου μονάχα πίσω την καρδιά μου, σκύψε μπροστά και μάζεψέ την από τα πόδια σου, εκεί που την άφησα πριν πολύ καιρό..
Και για μία μόνο φορά, σήκωσέ την προσεκτικά, πιάσ’ την με σεβασμό και κράτησέ την στα χέρια σου με τρυφερότητα.
Μπορεί να μην με πιστεύεις, μα δεν σου κρατώ κακία. Δε νιώθω τίποτα πια, στο ξανάπα.
Σ’ ευχαριστώ που μου δίνεις πίσω την καρδιά μου.
Άντε, τώρα, πήγαινε, ώρα να επιστρέψεις στην κανονικότητα της λογικής σου.
Και.. πρόσεξε, μην τυχόν και πεις σε κανέναν την ιστορία μας..
Δε θα σε πιστέψει.
