Οι αληθινά δικοί σου, έγιναν εκείνοι που δεν το επεδίωξες, κι απλά έτυχε..

Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου

Και τα χρόνια περνάνε και άλλοι φεύγουν και άλλοι μένουν. Όλα αλλάζουν και τίποτα δεν είναι ίδιο, τίποτα δε θυμίζει τα παλιά.
Παρ’όλα αυτά υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που είναι κοντά σου σαν από πάντα για να σου υπενθυμίζουν πως ξεκίνησες, πως πέρασαν τα χρόνια με εκείνους πάντα δίπλα σου. Είναι και αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, οι δικοί σου άνθρωποι, που με το πέρασμα των χρόνων γίνανε οικογένεια.
Δεν σας συνδέει κανένας συγγενικός δεσμός και κανένα πρέπει πάρα μόνο ένα θέλω, ένα θέλω πολύ. Θέλω πολύ να σε έχω στη ζωή μου, να δημιουργώ στιγμές μαζί σου, να μοιράζομαι μαζί σου και τα όμορφα και τα άσχημα. Θέλω να νοιάζομαι για σένα χωρίς να περιμένω κάτι από εσένα, θέλω να είσαι καλά ακόμα και αν εγώ δεν είμαι.
Μιλάω για αυτούς τους ανθρώπους, τους λίγους, τους αληθινούς, τους αληθινά δικούς σου επειδή “κουμπώσατε” χωρίς να το επιδιώξετε.
Και είναι όμορφο συναίσθημα να νιώθεις ότι κάπου υπάρχει κάποιος που σε νοιάζεται και σε αγαπάει αληθινά ακόμα και αν δεν μιλάς μαζί του κάθε μέρα, ακόμα και αν δεν τον βλέπεις συχνά, ακόμα και αν οι ζωές σας έχουν πάρει διαφορετικούς δρόμους. Εσύ θα ξέρεις ότι θα υπάρχει πάντα κάτι που σας ενώνει! Ένα ανεξήγητο δέσιμο, ένας αόρατος δεσμός που δεν κόβεται εύκολα.