Μόνο μπροστά στον έρωτα νιώθω αδύναμη..

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Ξέρεις είμαι απο εκείνες τις γυναίκες που γεννήθηκαν για να είναι δυνατές.
Αυτός είναι ο σκοπός μας.
Απο εκείνες που βγαίνουν μπροστά σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Όχι μόνο δική μου. Αλλά και των άλλων.
Εκείνες οι γυναίκες που παλεύουν όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλα και για τους όλους.
Ειμαι εκείνη που στην απώλεια θα έχω τη λογική ανάμεσα σας, και θα τα αναλαβω όλα.
Εκείνη που τον πονο θα τον κάνει δύναμη. Εκείνη που τη θλίψη θα την κάνω χαμόγελο ακόμα και στα δικά σας χείλη.
Δεν είμαι άτρωτη.
Έχω κι εγώ τις στιγμές μου.
Δεν θα με δεις. Δεν θα το καταλάβεις.
Θα κρυφτώ, όχι απο ντροπή αλλά για να μην σου φορτώσω τα δικά μου.
Και θα λυγίσω και θα σπάσω και θα ουρλιάξω απο απόγνωση.
Είπαμε όμως, πως ο σκοπός που γεννήθηκα είναι να είμαι δυνατή. Να είμαι εγώ το στήριγμα σου.

Ένα πράγμα μπορεί μόνο να με διαλύσει.
Να μου ρουφήξει την ψυχή, τη λογική, τα σωθικά μου.
Ο Έρωτας.
Αν τολμήσω και ανοίξω την πόρτα σε εκείνον;
Όλα χάος!
Και μέσα στο χάος εγώ να παλεύω με τη φύση μου και στροβιλίζομαι στον ρυθμό του.
Μόνο στον Έρωτα νιώθω αδύναμη. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Δεν μπορώ να τον τιθασεύσω. Ίσως και να μην θέλω.
Τρέμω, φοβάμαι. Φοβάμαι εμένα. Φοβάμαι όλα όσα θα συμβούν και θα πονέσουν.
Κι εκείνος ο πόνος είναι αβάσταχτος, δίχως λογική. Μα και η λογική ξελογιάζεται μαζί του.
Έτσι κρατάω την πόρτα κλειστή.
Ξέρεις γιατί; Γιατί η εμπειρία μου στον Έρωτα ήσουν εσύ….