Με συγχωρείτε, πόσο μεγάλη η μοναξιά σας;
Γράφει η Κλεψύδρα.
Είναι ενας σκύλος στο απέναντι δύστυχο, μίζερο μπαλκόνι.
Όλο το απόγευμα το παράθυρο ήταν ανοιχτό και χάζευε το δρόμο, γινόναν ένα με τους φυτεμένους εν εκλογική περίοδο θάμνους, το μόνο φυσικό σε τούτο το μπετό, γρύλιζε και στεκόταν.
Ένα κανελόχρωμο πλάσμα, που χάζευε ζητώντας κάτι.
Μου θύμισε εκείνη τη γυναικά, που κρέμονταν σχεδόν εξαυλωμένη και ρωτούσε ”τι ώρα είναι;”
Την έψαχνες στην αρχή παραξενεμένος, κοίταγες ψηλά, εκείνη περίμενε και ξαναρώταγε, πιο ευγενικά, τη δεύτερη φορά , ”σας παρακαλώ, τι ώρα είναι ;”
6:30, της απαντούσες ή κάτι συναφές κι εκείνη επαναλάμβανε, 6:30 και σου έδινε ευχές.
Πάντα περίπου ίδια ώρα..
Μα δεν έχει ρολόι; Γι αυτό ρωτάει; Ούτε τηλέφωνο να χεί;
Σε τρόμαζε και σε πονούσε η απάντηση, γι αυτο δε ρώτησες!
Γι αυτό δεν έμαθες.
Και πως να ρώταγες;
“Με συγχωρείτε, πόσο μεγάλη η μοναξία σας;”
Δε γίνεται.
Εκείνο το βλέμμα είχε τούτο το σκυλί!
Το ίδιο θωλό παράπονο που ψάχνει.
Ο πατέρας τον λυπήθηκε και του μίλησε, του δείξε συμπόνια, πλάσματα και τα δυο ελεύθερα που τα μαντρώσαμε σε τοίχους.
Ύστερα, μπήκε πάλι μέσα κι έκλεισε η κουρτίνα μας, σα να μην ήθελε πια να βλέπει.
Η ώρα πέρασε και το γρύλισμα έγινε κλάμα!
Έλεγαν οτι ήθελε να βγεί και οι γειτονες φωνάζαν ενοχλημένοι και ενοχλητικοί.
Εγω πάλι, θα πιστεύω οτι γύρευε τον πατέρα.
Ένας δικός του μέσα σε αυτή τη καταφρόνια, ακομα ζωντανός, φυσικός και ελευθερος!
Καταραμένα τα κελια. Άδικα καθόλα άδικα..
LoveLetters