Κι όταν χαθεί η χημεία, ο έρωτας έχει τελειώσει..

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Και ήρθε επιτέλους η στιγμή να εφαρμόσεις τα μαθηματικά που έμαθες, γιατί τη χημεία δεν την πέρασες και έμεινες μετεξεταστέος.

Και όταν λέω χημεία δεν αναφέρομαι στα διαλύματα και στις ενώσεις του άνθρακα, αλλά σε εκείνη τη χημεία που γεννά τον έρωτα και την αγάπη.

Υλικό επικίνδυνο και εύφλεκτο, δε μπορείς να το αγγίζεις έτσι απροστάτευτος.

Εκρήγνυται από τη μια στιγμή στην άλλη απροειδοποίητα στα χέρια και σε αφήνει σύξυλο και μουδιασμένο, να βλέπεις την καταστροφή.

Δε μπορείς να κάνεις κάτι πια..

Ο χρόνος πέρασε και έφυγαν οι ευκαιρίες και εσύ αναρωτιέσαι ποιο ήταν το σημείο μηδέν..

Ποιο ήταν το σημείο που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και για τους δύο.
Πότε είδες τον έρωτα να έρχεται από μακριά χωρίς να το καταλάβεις και πότε βρέθηκες να τον αποχαιρετάς παίζοντας τον ρόλο του κομπάρσου;
Πότε τον άγγιξες άθελά σου;
Πότε τον γεύτηκες;

Τώρα γλείφεις τα χείλη σου και το μόνο που γεύεσαι είναι πίκρα.

Πότε ξεγλίστρησε μέσα από τα δύο σου χέρια;

Δες, τώρα έχεις μείνει να αγκαλιάζεις το κενό.

Πότε έγινε η έκρηξη και έγιναν όλα στάχτη;

Υπάρχουν αποδείξεις πως κάποιος κάποτε έζησε εδώ μαζί σου.
Ένα παλιό φούτερ, μια οδοντόβουρτσα και μια φθαρμένη από το χρόνο ανάμνηση.

Γι’αυτό σου λέω, φύγε, όσο προλαβαίνεις.
Τρέξε να σωθείς από τα πυρά του έρωτα που καίνε σωθικά και άσε κάποιον άλλον που αποδείχτηκε πιο δυνατός να καθαρίσει και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.